مجله نوجوان 23 صفحه 16

سوژه طلایی چوب ، عایق مهربان چوب عایقی قوی است ، چه در برابر حرارت و چه در برابر جریان برق. منظور از عایق بودن چوب این است که چوب ، گرما و جریان برق را به خوبی منتقل نمی کند ، برای همین در مورد برق گرفتگی همیشه توصیه می کنند که سیم برق را با یک قطعه چوب خشک بلند از بدن برق گرفته جدا کنیم. در مورد حرارت ، معمولا از چوب به عنوان عایق حرارتی استفاده نمی شود چون این ماده در حین اینکه عایقی بسیار قوی است اما ماده سوختنی خیلی خوبی هم به شمار می رود و خیلی زود آتش می گیرد. چوب ذرت چوب ذرت ، یکی از اصلی ترین موادی است که در تهیه نخ نایلون به کار می رود. برای پدید آوردن نایلون دو مولکول مختلف را به هم قلاب می کنند تا از آن مولکول درشتی حاصل شود. به ماده ای که از قلاب شدن این دو مولکول به دست می آید ، نمک نایلون هم می گویند. سپس نمک نایلون را در دیگهای بخار قوی حرارت می دهند تا مولکولها بر اثر به هم پیوستن ، زنجیره ای به نام «بسپار» را به وجود بیاورند. با حرارت دادن بسپار ، مایع غلیظی به وجود می آید که آن را از صفحه مشبکی با سوراخهای ریز و فراوان عبور می دهند که در نتیجه ، مایع نایلون پدید می آید. سپس نخ نایلون را آنقدر می کشند که طولش به سه برابر طول قبلی اش برسد. به این صورت نخ محکم و کشداری به نام نایلون پدید می آید. تخته سیاه قبل از رایج شدن تخته های سفید ، مدرسه های بدون تخته های سیاه معنا نداشتند. لباسها و دستهای گچی مان خاطره های خوب زیادی در ذهنمان شکل می دهند و خلاصه تخته سیاه یک صفایی دارد که تخته های سفید ندارند (البته به نظر من!) اکثر ما فکر می کنیم که اصل و اساس تخته سیاه ، همان طور که از اسمش پیداست ، چوبی است ولی شاید برایتان جالب باشد که بدانید در اصل تخته سیاه ، باید از سنگی به نام سنگ لوح ساخته شود و تخته سیاه های چوبی ، تقلبی اند! چوب ، ماده اولیه زغال سنگ مهمترین دوره تشکیل زغال سنگ از 250 میلیون سال قبل آغاز شد و 35 میلیون سال طول کشید. به این دوره ، پنسیلوانیا هم می گویند. دوره پنسیلوانیا ، حوادث مربوط به آمریکای شمالی در دوران پالئوزوئیک را در برمی گیرد. زغال سنگ در لایه هایی به عرض چند کیلومتر در زمین پیدا می شود و باقیمانده گیاهان و درختان قدیمی است که در جنگل های باتلاقی مناطق گرمسیر روییده اند. این درختان به جای اینکه در معرض هوا قرار بگیرند و از بین بروند ، در آب مردابها می افتادند و پوسیده نمی شدند. با تاثیر باکتریها برروی این درختان ، مقدار زیادی کربن از آنها بر جای می ماند که این کربن رگه های زغال سنگ را تشکیل می داد. پس از گذشت سالهای متمادی که لایه های ضخیمی از شن و ماسه روی این رگه ها را پوشانده بود ، در اثر افزایش فشار ، توده ای خمیر مانند از کربن به وجود آمد که به مرور زمان سفت شده و به «زغال سنگ» تبدیل می شد. یادمان باشد برای آنکه چوب به زغال سنگ تبدیل شود هزاران سال وقت لازم است.