مجله نوجوان 137 صفحه 12

تهمینه: من می­گویم در بارۀ مشکلات دختران گفتگو کنیم. ملیحه: واقعاً هیچ چیز دیگری نمی­شد گفت که از این کلیشه­ای­تر باشد. بدجوری زدی تو گوش کلیشه! فاطمه: اصلاً چرا فکر می­کنید دخترها مشکلات دارند؟ لابد چون پسر نیستند؟! سردبیر: یک دفعه شد یک بحثی پیش بیاید، شما دخترها خودتان را با پسرها مقایسه نکنید؟ تهمینه: من منظورم این حرفهای تکراری نبود. منظورم این بود که بتوانیم مشکلاتمان را مطرح کنیم. ملیحه: حتماً مشکلات دخترها یعنی چرا ما را توی استادیوم راه نمی­دهند و چرا آزادی نداریم و چرا نمی توانیم تا آخر شب توی کوچه و خیابان باشیم و... تهمینه: شما مهلت نمی دهید که من حرفم را بزنم! من هم می­دانم که استادیوم جای مناسبی برای دخترها نیست و دختر نباید تا دیر وقت بیرون از خانه باشد. ولی مثلاً قبول دارید که پسرها بیشتر از ما امکانات ورزشی دارند؟ فاطمه: من با این موافقم. اصلاً هر جا صحبت از ورزش می­شود، اولویّت با پسرهاست. سردبیر: بچّهها الان باشگاهها و ورزشگاههای زیادی برای دخترها وجود دارد. فاطمه: در تهرن شاید مثلاً تعداد استخرهای زنانه و مردانه با هم برابر باشد امّا فکر می­کنید در شهرستانها هم همینطور است؟ سردبیر: متأسفانه از وضعیت ورزش بانوان در شهرستانها اطّلاع زیادی ندارم تهمینه: اشتباه نکنید. نباید تعداد ورزشگاه ها برای دخترها و پسرها به یک اندازه باشد بلکه باید دخترها 2 برابر پسرها باشگاه و ورزشگاه داشته باشند. سردبیر: این یعنی جاه طلبی زنانه! تهمینه: نه! اتفاقاً عدالت در همین است. چون پسرها در همه جا می­توانند ورزش کنند. توی کوچه فوتبال بازی می­کنند. توی خیابان دوچرخه سواری می­کنند. توی هر پارکی به راحتی می­توانند والیبال بازی کنند. امّا دخترها فقط باید در جاهای سرپوشیده ورزش کنند، پس نتیجه می­گیریم که حداقل دخترها باید دو برابر پسرها ورزشگاه داشته باشند. آن وقت باز هم شرایط عادلانه نمی­شود چون پسرها هرجا دلشان بخواهد بازی می­کنند. دو برابر تازه خیلی هم کم است. ملیحه: حالا لازم نیست از هول حلیم بیفتیم توی دیگ! شما اجازه بدهید ما به همان شرایط برابر با پسرها برسیم، بعد برای دو برابرش یک فکری می­کنیم. سردبیر: پس تا اینجا موضوع بحث ما شد ورزش دختران! موضوع خوبی هم هست. کدامتان بحث را ادامه می­دهید؟ ادامه­اش جا نشد. شمارۀ بعدی را بخوانید. *ملیحه و تهمینه با هم دختر عمو هستند.