مجله نوجوان 137 صفحه 24

آشتی کنان هر سال در آستانۀ رمضان، بزرگان هر منطقه به سراغ خانوادهها، زن و شوهرها و کسانی که با هم کدورتی داشتند می­رفتند و آنها را برای ورود به رمضان، آشتی می­دادند و اعتقاد داشتند کسانی که با داشتن کدورت از یکدیگر به رمضان وارد شوند، طاعات مقبولی نخواهند داشت. جالب آنکه در بسیاری از موارد، حتی کسانی که کسی از کدورت آنها خبر نداشت، خود برا ی برگزاری این اسم، پیغام می­فرستادند و به انجام آن اهتمام داشتند. این رسم در کنار سنت حسنۀ «عیادت از بیماران به صورت جمعی» و کمک به مادیات و معاش آنان، از رسوم ثابت دیگر پیشوازی رمضان بود. کلوخاندازان این آیین که در بخشهایی از جنوب و نواحی مرکزی ایران مورد استفاده فراوان بود، بر این اساس استوار بود که روز قبل از شروع ماه یا دو روز مانده به شروع ماه را باید به طبیعت رفت و به شادی و نشاط پرداخت و با خوردن دوست داشتنی ترین خوراکیها و تمتع کامل دنیوی، چشم را سیر کرد تا در ماه رمضان بر مادیات و تنعّمات هوس نورزد. این مراسم، در بخشهای مختلف نامهای متفاوتی داشت که از جمله در تهران و قزوین به مراسم «گل خندانی» مشهور بود. اگر هم ماه رمضان در زمستان واقع شده بود، مراسم با جمع شدن در یک خانه بزرگ و اعیانی برگزار می­شد. خواندن این شعر نیز دراین روز و در اول وقت مراسم، مرسوم بود: صد مژده که ماه رمضان می­اید شد گردش وتفریح در این ماه حرام چون قتل امام شیعیان می­آید. روزه پیشوازی گرفتن روزه پیشوازی نیز از آیینهای دیگری بود که برای ایجاد آمادگی در افراد جهت ورود به ماه رمضان مرسوم بود و امروز هم البته هنوز باقی است. اما یک تفاوت عمده آن با روزه پیشوازی امروز، این بود که افطار روز روزه دار در روزه پیشوازی فقط آب و خرما بود و غذای افطار با افطاری برای وی تدارک نمیشد و در واقع روزه او باید با غذای سحری روز اول رمضان گشوده میشد. در حقیقت، این روزه جز با خوردن مقداری آب و خرما تا سحر روز اول رمضان ادامه داشت.