مجله نوجوان 163 صفحه 24

پروفسور بالتازار بیدا بیدا مامی مدادهای سمّی در روم باستان، نویسندگان از سرب برای نوشتن روی پاپیروس استفاده می­کردند. سرب می­تواند ردّ کم رنگی از خود باقی بگذارد ولی با افزایش مرگ و میرهای مشکوک در بین نویسندگان روم باستان، آنها اول تصمیم گرفتند اعتصاب کنند و دست از نوشتن بردارند ولی بعداً تصمیم گرفتند یک جانشین مناسب برای سرب پیدا کنند که نه علم و دانششان از بین برود و نه خودشان ! سالها بعد ... سالهای سال گذشت و تمام نویسندگان روم باستان به دلیل سرماخوردگی و پیری و سِل و آسم از بین رفتند ولی جانشین سرب، پیدا نشد. تا اینکه در سال 1564 ذخیرة بزرگی از یک چیز در انگلستان پیدا شد. آن وقتی که آن چیز را پیدا کردند، کسی نمی­دانست که آن چیز چیست و به چه کاری می­آید.کاشفان ذخیرة چیز فکر می­کردند که سرب پیدا کردهاند ولی آن چیزی که پیدا کرده بودند با اینکه رنگ سرب بود، هم چرب بود و هم وقتی به دستشان مالیده می­شد به این مفتیها پاک نمی­شد. رؤسای معدن چیز با خودشان فکر کردند که حتماً این هم یک نوعی از سرب است. بعد با خودشان قرار گذاشتند که سرب را به دو دسته تقسیم کنند: یکی سرب سربی و یکی هم سرب سیاه. در اواخر قرن 18 قدری چیز به دست یک شیمیدان سوئدی به نام کارل ویلهم رسید. به او گفته بودند که این چیز، سرب سیاه است. کارل ویلهم پس از بررسی ساختار مولکولی آن چیز اعلام کرد که همة این حرفها، حرف بیخودی است و مادة مورد نظر از نظر ساختار کربنی مانند الماس است. دور و بریهای کارل ویلهم ذوق کردند و فکر کردند اگر آن چیز را بجوشانند تا منجمد شود یا یک بلای معمولی بر سرش بیاورند، حتماً به الماس می­رسند.انگلیسیها هم فوراً خرید و فروش را ممنوع کردند ولی وقتی فرمایشات کارل درمورد کشفیاتشان به پایان رسید تازه همه فهمیدند علم بهتر است یا ثروت! مادّة کشف شده را نامگذاری کردند و به دلیل اینکه آن چیز فقط به درد نوشتن می­خورد نامش را گرافیک گذاشتند. گرافیک در زبان یونانی به معنای نوشتن است.