مجله نوجوان 176 صفحه 5

بمیرم اگر دروغ بگویم خسته است، شش یا هفت سال زندگی، برای این همه خسـتگی فرصت کوتاهی است. سیاهی بختش را واکس می­زند و کفشهای تفاخر را برق میاندازد. چقدر خوب است که بعضی از آدمها حوصله ندارند کفشهای خود را واکس بزنند. کاشکی هزار تا مشتری داشته باشد. چقدر ساده همه چیز را با هم دارد. بازی دارد. تفریح دارد. شـوق دارد. ذوق دارد. امید دارد. آرزو دارد... بازی­اش واکس زدن اسـت. تفریحش واکس زدن است. شــوقش واکس زدن است امیدش واکس زدن است. آرزویش واکس زدن است... می گویم: «می­خواهی فالت را بگیرم؟» - : «الکی یا راست راستکی؟» بمیـرم اگر دروغ بگویم. کف دسـتش را نگاه می­ کنم. تاول در طالعش افتاده است. خط زخمها خطــوط تقدیرش را به هم زدهانــد. با این همه گرفتن فالش آسـان اسـت؛ رنج سرنوشت در پیشــانی­اش پنهان نیســت، همه وجودش را فرا گرفته است. برایش از فردای تقدیر می­گویم؛ از خورشیدی که صبح فردا پیش پایش را روشــن می­کند. از ابــری که فردا می­بارد و بادی که گونههایش را نوازش می­دهد. خدا را شــکر که آفتاب و باد و باران را کسی نمی تواند از او دریغ کند. لبخند می­زند و دلش پر از امید می­شـود. چه قصههــا که به جای فال تحویلش نمی­دهم و چه غصهها که دستمزد نمی­گیرم. کاش می­مردم و دروغ نمی­گفتم. کاش سایه­ای برایش داشتم یا فایده­ای. کاش به مدرسه می­رفت و درس یاد می­گرفت. کاش می­توانســت کار کـردن را برای فـردا بگذارد. کاش فالش اینقدر پر از «ای کاش» نبود. شمشـیر برّانت را پشت قاب عکسـی از مهربانیهایت پنهان کردند تاهراس دلشان را اندکی آرامش بخشند. مارا ببخش که کلام آسمانی تو روی طاقچه ماند و جهانی که تو برای ما می­خواســتی همواره ناشناخته و دست نیافتنی باقی ماند. *** چــه بد دوســتداری بودم برای تو و چه قدر شرمســارم از اینکه نمی شناسمت. اینک دســتمان را بگیر. می­خواهم قدمهایم را درســت در جــای پا تو بگذارم و بــا تو عهد می­بندم کــه نهج البلاغه را بخوانم. نه از ترس امتحان بلکه از ترس دور شدن از نام بلند تو که سیاهترین سیاهیها و هولناکترین بدبختیها است. دستم را بگیر. می­خواهم از آن تو باشم.