مجله نوجوان 181 صفحه 26

لیلا بیگلری یادداشتی دربارۀ فیلم سینمایی «حسّ پنهان» قشنگ یعنی... این روزها فیلمهای قشنگی روی پردۀ سینماهاست. یکی از این فیلمهای قشنگ فیلم «حس پنهان»، به کارگردانی مصطفی رزاق کریمی است. البته واژۀ قشنگ تعاریف مختلف و متنوعی دارد. وقتی قرار باشد به یک فیلم، فیلم قشنگ بگوییم باید داستان قشنگی داشته باشد، بازیهای قشنگی داشته باشد، موسیقی مناسبی داشته باشد، صحنه­آرایی متناسب با داستان داشته باشد، شخصیت پردازی باورپذیر داشته باشد، طراحی گریم بازیگران با کاراکتر آنها همخوانی داشته باشد و بسیاری نکات فنی دیگر که باعث می‏شود یک فیلم قشنگ باشد و به دل تماشاگر بنشیند، در عوض همۀ این قشنگیها باید بگوییم فیلم «حس پنهان» قشنگ است چون چشم چهارکاراکتر اصلی آن رنگی است، چون دکور خانه بسیار مدرن و پیشرفته است، چون ست صوتی و تصویری امیر خانِ این فیلم بسیار حرفه‏ای و گران قیمت است، چون مطب خانم دکتر سیمین کاملاً سفید و تمیز است و در همسایگی مطبش یک نفر پشت یک پیانوی بزرگ نشسته است و پیانو می‏نوازد. داستان فیلم مربوط به یک خانوادۀ مدرن و تحصیل کرده و پولدار دو نفره است که مرد خانواده دوست دارد سه نفر شوند ولی زن خانواده چون روانپزشک است و خیلی می‏فهمد، می‏ترسد سه نفر شوند و ترجیح می‏دهد همان دو نفر بمانند. به همین دلیل خیلی موجه مرد خانه می‏رود و با ماشین گران قیمت خودش با دوربین یک «عکاس‏خانم» تصادف می‏کند و تصادفاً همان موقع یک کامیون غول پیکر آنقدر بوق و چراغ چراغ می‏کند تا حال برادر «عکاس‏خانم» بد شود و خلاصه آنها با هم دوست و دوست‏تر شوند!