مجله نوجوان 186 صفحه 9

هستم. خیلی عصبی می‏شوم. مربی‏ام هم می‏داند که دیگر در این شرایط نباید به من نزدیک شود. گریه هم می‏کنید؟ گریه‏هایم را می‏گذارم برای تنهایی هایم. وقتی هم که می‏برم گریه می‏کنم. برای همۀ ورزشکارها این موضوع پیش می‏آید. به خصوص برای من که در آخرین لحظه‏ها سهمیه را گرفتم. خیلی‏ها برای من زحمت کشیده بودند و نگران بودم که نتوانم جواب زحمتها را بدهم. پدر و مادرم به قدری برایم زحمت کشیده‏اند که اصلاً نمی‏توانم چیزی بگویم. دوست دارم که بدانند فراموشکار نیستم. فکر می‏کنید چه مسیری باید طی شود تا بدمینتون ایران به سطح بالایی برسد؟ به نظرم الان رشد بدمینتون در ایران آغاز شده است ولی باید بیش از آنچه که الان سرمایه‏گذاری کرده‏اند سرمایه‏گذاری شود. مربیان طراز اول باید به ایران بیایند. رقابتهای بین‏المللی مهمی باید انجام شود. با مدیریت و سرمایه‏گذاری در ورزش می‏توان در بلند مدت موفق بود. دو ماه است که 26 ساله شده‏ام. برای حضور اول در المپیک کمی دیر نبود؟ در سیستم اروپایی زمان بهره برداری از بازیکنان، 26-27 سالگی است و حداکثر تا 33­ سالگی ­می‏توانند به قهرمانی برسند. الان نفرسوم دنیا 32 ساله­ است.­ آسیای­ شرقیها مکانیکی هستند. به بدن خیلی فشار می‏آورند. به قدری ورزشکار را می‏دوانند که دیگر کسی نتواند اندازۀ ورزشکارشان بدود. در اروپا هم روی فیزیک بدن کار می‏کنند اما برای آنها مسائل علمی، تجربه و تکنیک‏پذیری مهم‏تر است. سطح المپیک را چگونه دیدید؟ از لحاظ­ کیفی­ در سطح ­بسیار بالایی برگزار شد. بعد از مسابقه به این موضوع فکر کردم که باید باز هم تلاش کنم تا بتوانم در المپیک لندن حرفی برای گفتن داشته باشم. برای رسیدن به سطح المپیک بیش از 5-6 سال تمرین نیاز است. من واقعاً اول کار هستم. شما از لحاظ شرایط روحی مشکلی نداشتید؟ مشکل من این است که بازندۀ بدی اعلام نشد که «رزرو» دو هستید. طی مصاحبه‏ای که شده بود این خبر را دادند اما فکر نمی‏کنم این خبر به طور رسمی از فدراسیون منتشر شده باشد. من این موضوع را پیگیری کردم. کسانی که این خبر را داده بودند مورد تأیید خود فدراسیون هم نبودند وگرنه فدراسیون در این مدت خیلی پیگیر بود. تأخیری هم که فدراسیون جهانی در اعلام اسامی داشت، تأثیر خود را گذاشته بود. من هم اگر جای بقیه بودم چنین تصور می‏کردم که همه چیز تمام شده است. فکر نمی‏کردم که قصد بدی داشته باشند. فدراسیون هم خیلی در این مدت کمک کرد. داستان زندگی کردن شما هم در دانمارک جالب است. آنجا درس می‏خوانید؟ پدر و مادرم ایران هستند. حدود یک سال و نیم قبل از المپیک آتن از ایران رفتم. الان نزدیک به پنج سال و نیم است که آنجا هستم. دلیل اصلی رفتنم هم المپیک چین بود. قبل از المپیک آتن تمریناتم شروع شد. برنامه را برای المپیک پکن گذاشتم. دانمارک امکانات بهتری دارد؟ به هر حال امکاناتشان بی‏نظیر است. البته در ایران هم همه زحمت می‏کشند اما دلیل رفتن من به دانمارک این بود که این کشور در بدمینتون دنیا یکی از چهار کشور مطرح است. در دانمارک درس هم می‏خوانید؟ نه. فقط برای اینکه در المپیک آماده باشم دانمارک رفتم. بین ساعات تمرین مربیگری می‏کنم تا هزینه‏های زندگی‏ام را تأمین کنم. البته در کلاسهای مربیگری هم شرکت می‏کنم. چند سالتان است؟