مجله نوجوان 200 صفحه 14

حامد قاموس مقدم تو یک کارگردانی! باور کن به بهانۀ پخش فیلم تلویزیونی «روز بعد از خوشبختی» سیروس مقدم کارگردان خوبی است؛ نور را خوب می­شناسد. از امکانات تصویربرداری به خوبی استفاده می­کند و می­تواند از بازیگران حرفه­ای بازی خوبی بگیرد. فقط یک ایراد کلّی در کار او وجود دارد و آن این است که دلش می­خواهد سریال­ساز باشد. شاید به همین دلیل است که معمولاً داستانهای زیبا و بکری را آغاز می­کند ولی در میانۀ راه، بیننده را دلزده می­کند. بینندگان سریالهای او تنها به این دلیل، سریالش را دنبال می­کنند که یا سریال مناسبتی می­سازد و مردم به دیدن هر شب آن عادت می­کنند یا طوری بیننده را سرکار می­گذارد که بیننده دلش می­خواهد از ته ماجرا سر در بیاورد و زودتر گرۀ داستان باز شود. تا به حال چند تله فیلم از مقدم پخش شده است که آخرین آنها «روز بعد از خوشبختی» است. فیلمی با بازی هوشنگ توکلی، مهسا کرامتی، آرش مجیدی و جمعی دیگر از بازیگران. داستان این فیلم حکایت پسر جوان مجرّدی است که از همسر دوست مرحومش خواستگاری می­کند و قرار است به حج برود. اتفاقات، گره­ها و تناقضات شخصیتها به نحوی کنار هم چیده شده است که به بیننده احساسی واقعگرایانه را منتقل می­کند و بیننده می­تواند تک تک کاراکترهای داستان را درک کند و با آنها احساس همذات پنداری داشته باشد. شخصیتهای این فیلم، همگی خاکستری هستند یعنی نه آنقدر بد هستند که آدم دلش بخواهد سر به تنشان نباشد و نه آنقدر خوب هستند که دل آدم برایشان ضعف برود. قشنگی این شخصیت پردازی هم دقیقاً همین است و به همین دلیل ظریف است که کاراکترها واقعی و باورپذیر هستند. مطمئناً سیروس مقدم خیلی دلش می­خواست چند تانکر آب در اختیار داشت که داخل فیلم مذکور ببندد و آن را به یک سریال هزار قسمتی تبدیل کند. به هر حال سیروس مقدم به هزار و یک دلیل کارگردان خوبی است و تنها به یک دلیل کارگردان خوبی نیست؛ آن هم همان آبهای فراوانی است که درون طرح خود با داستان یک خطّی­اش می­بندد و آن را به یک سریال تبدیل می­کند.