سر مقاله
یادممیآید؛ وقتی کوچکتر بودیم، دست پدرمان را
می گرفتیم و به هیأت می رفتیم و به عشق آقا امام حسین شهید، اشک می ریختیم. اما نمی دانم چرا این سالها
همه بچهها دوست دارند که برای خودشان هیأت
جداگانهای داشته باشند و به همین خاطر، کوچهها و
خیابانها در این ماه پر می شود از خیمههای کوچک
محرم و البته کهاین موضوع، حادثه بسیار خوبی است و عزاداری برای آقااباعبدالله علیه السلام به هر شکلی که باشد ارزشمند است اما قبول کنید که بر پا کردناین
خیمههای کوچک، اشکالات کوچکی هم دارد.
اول از همه اینکه مفاهیم و درسهای بزرگ عاشورا
در طول تاریخ به صورت سینه به سینه از پیران و
پیش کسوتان، به جوانترها نقل شده است و داشتن خیمههای کوچک عاشورایی، ممکن است ارتباط ما را با بزرگترهایی که چیزهای زیادی از بزرگترهای خودشان راجع به محرم یاد گرفتهاند، قطع کند و آن وقت ممکن است ما کم کم نسبت به خیلی از مسائل مهم عاشورایی، دچار غفلت شویم.
دور شدن از بزرگترها و پای درس پیرترها نشستن باعث می شود که کم کم تمام عزاداریهای محرم به سر و صدای طبل و سنج و دهل، تبدیل شده و اشعاری که درسهای بزرگ عاشورا را تا به حال، نسل به نسل
منتقل می کرده است، به فراموشی سپرده است.
قبول کنید که ما خیلی وقتها، زمان مناسب عزاداری را نشناختهایم و مزاحم آسایش دیگران شدهایم.
قبول کنید که خیمه کوچک عاشورایی ما گاهی
خیابان را بند آورده و تا چند روز برای رفت و آمد اتومبیلها، مشکلایجاد کرده است.
البته بزرگترها هم باید قبول کنند که اگر در هیأتها و حسینهها و تکیهها، اهمیت بیشتری برای عاشقان کم سن و سالتر آقااباعبدالله علیه السلام قائل می شدند و
احترام بیشتری به آنها می گذاشتند، کوچههای شهر
ما اینقدر از هیاتهای چادری کم جمعیت پر نمی شد و
محله ما میتوانست به جای داشتن دهها هیأت کوچک، یک هیأت عزاداری خیلی بزرگ داشته باشد که در آن
کوچکترها هم کنار پدران و پدربزرگشان سینه بزنند و عزاداری کنند.
دوستان من!
طبل زدن و سنج زدن و دهل کوفتن بد نیست.
خیلی هم خوب است ولی فکر نمی کنم که امام حسین علیه السلام راضی باشد که ما خیابانها را بند بیاوریم و یا در ساعاتی که بزرگترها به استراحت
نیاز دارند، سر و صدا راه بیاندازیم.
مجلات دوست نوجوانانمجله نوجوان 09صفحه 3