مجله نوجوان 141 صفحه 6

سرخ و سفید حامد قاموس مقدم داستان سرخ و می­رسید. سرزمینی که با هجوم کابویها و مهاجرین غضب شده بود. سرزمین اسبهای وحشی و بادهای آزاد، سرزمین اعتقادات ماورایی، سرزمین طبیعت. هر ساله سرخپوستها در منطقه ای که به یاد سرخپوستان آمریکا به صورت مثلاً دست نخورده باقی مانده بود دور هم جمع می­شدند و با اجرای مراسم و آیینهای خود به خودشان تلقین می­کردند که هنوز هم سرخپوست هستند و زندهاند و دلشان به این خوش بود که این سرزمین میراث نیاکان آنهاست. آقای جونز، سالها بود که در آن مراسم شرکت نمی­کرد چون دیگر سرخپوستی در میان آن جمع نمی­دید. او معتقد بود که آنها با این تفکرات وقتشان را تلف می­کنند و هیچ نتیجه ای از این کارها نخواهند گرفت. خود آقای جونز برای اینکه به همه بفهماند که از نژادی برتر است و تواناییهای خودش را به رخ سفید پوستان بکشد. سالها زحمت کشید و درس خواند و کوشش کرد تا توانست به صدای زنگ مدرسه بلند شد. هیاهو در راهروهای مدرسه دوید و از جلوی کلاس سوم رد شد. بچّههای کلاس سوم از جایشان تکان نمی­خوردند؛ انگار که طلسم شده باشند یا کسی آنها را هیپنوتیزم کرده باشد. آقای جونز پای تخته ایستاده بود و در مورد «امکان وجود جن در کلاس » صحبت می­کرد. او در مورد این که جن ممکن است به هر شکل و شمایلی در بیاید حرف می­زد. کسانی هم که صدای او را نمی­شنیدند و فقط از بیرون کلاس قیافة او را می­دیدند می­توانستند به راحتی حدس بزنند که آقای جونز دارد در چه موردی حرف می­زند؛ از بس که چشمانش از حدقه بیرون زده بود و دهانش کج و معوج می­شد و دندانهای نیش و پیش خود را نشان می­داد. حرفهای آقای جونز که تمام شد لبخندی روی صورتش نشست. به بچّهها نگاه کرد و گفت: امشب می­خواین اینجا بمونین؟! *** آقای جونز برای خودش یک فنجان قهوه ریخت و جلوی پنجره ایستاد. روبروی آپارتمان آقای جونز یک زمین بسکتبال بود که پسران سیاه با هم، سرانداختن توپ در سبد، مسابقه می­دادند. دورترها کوههایی بود که روح آقای جونز را پرواز می­داد. هر گاه که از پشت پنجرة اتاقش به دور دستها نگاه می­کرد، روحش همچون کبوتری آزاد پر می­کشید و از روی کوهها می­گذشت و تا سرزمین اجداداش