مجله نوجوان 141 صفحه 9

که با دوستای مدسه­ت باشی و کارایی رو بکنی که توی مدرسه نمیشه بکنی. ملیحه: آخه این وقتی اردو هم می­ره هِی مثل چایی شیرین توی سفرة مدیر و ناظم می­شینه! دوست: فکر می­کنم قراره راجع به دوستی حرف بزنیم نه دعوا و دشمنی! فاطمه: آخه دور و بریهای من هیچکدومشون اهل شعر و ادبیات نیستن ولی ناظم و مدیر ما از این چیزها خوششون میاد! دوست: خیلی از آدمها هستن که همچین وضعی دارن. یعنی دوستاشون رو باید از گروههای سنّی بالاتر انتخاب کنن. به این مسائل فکر کنیم تا هفتةبعد بحثو ادامه بدیم. چاییهاتون رو هم بخورین که سرد شد! این رشته سر دراز دارد... از حامد قاموس مقدم ملیحه: آی گفتی! من برای اینکه شرّ یکی از بچّهها رو از سرم باز کنم دیگه کلاس زبان نرفتم! دوست: یعنی چی؟! ملیحه: من نمی­دونم از کجا شماره تلفن من رو پیدا کرده بود وقت و بی­وقت زنگ می­زد و راجع به همه چیز حرف می­زد. وقتی من یک کمی از خودم صمیمیت نشون دادم یهو من رو به خونشون دعوت کرد و من ناگهان با یک جلسة پرزنت کردن گُلد کوئیست مواجه شدم. اونقدر ترسیده بودم که حتی به بابام اینا هم جرأت نمی­کردم بگم. فکرش رو بکنید شما رو به جشن تولد دعوت کنن و شما با گل و کادو بری بعد ببینی چهل تا زن و مرد اونجا نشستن تا با کفش پاشنه بلند برن توی اعصابت و بخوان جیبت رو خالی کنن. تهمینه: آهان یادم اومد! همون دختره که اسمش چی بود؟... آهان فرانک! راست میگه! اصلاً عموم می­خواست ازشون شکایت کنه! فاطمه: خُب آدم که با یه بار دو بار حرف زدن با کسی، بلند نمیشه بره خونش! ملیحه: آخه آدم اصلاً فکرش رو نمی­کنه! من تا حالا همچین آدمی ندیده بودم که بخوام زودتر بفهمم چه نقشه ای توی کَلَّشه! ولی الان تا ببینم یکی بی­خودی داره ازم تعریف می­کنه می­فهمم یه ریگی توی کفشش هست! فاطمه: حالا تو هم به کتاب رأی می­دی یا نه؟! ملیحه: آخه کتاب هیچ هیجانی نداره! آدم خوابش می­گیره! اصلاً همین که ما این همه کتاب درسی رو می­خونیم بس نیست؟ دوستی با کتاب مثل این می­مونه که تو پنجشنبه جمعه هم با مدیر و ناظم مدرسه بلند شی بری پارک! فاطمه: خُب! عیبش چیه؟ انگار رفتی اردو! ملیحه: یه چیزی می­گیها! تهمینه: آخه فاطمه خانوم! اردو وقتی مزّه داره