بهت خیابان
عبدالرضا رضایی نیا
شعر
بهتِ خیابان
غم آن نیست که در سفره کمینان دارم
به صمیمیّت دستان تو ایمان دارم
سالها، سال، دلم شاهد یک موج نبود
اینک از برکت چشمان تو طوفان دارم
چشم تو چشمة آرامشِ روحانی من
گر چه در سینه، دلی سخت پریشان دارم
تو اگر باشی، سرشار بهارم همه عمر
چه غم از فتنة پاییز و زمستان دارم
کفشها راویِ واماندة بن بست منند
آه... زجری که من از بُهت خیابان دارم
نعرهها، حنجرهها، زُل زدنِ پنجرهها
خاطراتی چه از این دست فراوان دارم
دوست، ای دوست! مرا شب - همه شب - دست بگیر
بس که فانوسِ غزلهای درخشان دارم
نیست در کوچة آیینه، غباری در کار
روز و شب، در گذر عاطفه باران دارم
مجلات دوست نوجوانانمجله نوجوان 141صفحه 34