تحول معنوی از مناجات شعبانیه

‏‏تحول معنوی از مناجات شعبانیه ‏

‏‏هر سال دومرتبه امام راحل یک سخنرانی مفصل در درس داشتند که واقعاً اکثر‏‎ ‎‏حاضرین گریه می کردند. همین مسأله مناجات شعبانیه را یادم می آید همانجا نکته هایی‏‎ ‎‏را از آن می خواند و معنی می کرد. برای قبل از ماه رمضان در حوزۀ علمیۀ نجف درس‏‎ ‎‏تعطیل می شود ایشان یک سخنرانی در اواخر ماه شعبان داشت و یک سخنرانی هم‏
‏‎

‎‏برای اول تابستان که می خواست درس را تعطیل بکند. سخنرانی شان هم جنبۀ‏‎ ‎‏نصیحت داشت و در ضمن عین مناجات شعبانیه کلماتی از ائمه اطهار(ع) مطرح‏‎ ‎‏می شد. در نجف رسم نبود که مدرسین بزرگ برای تعطیل شدن، این سخنرانی ها را‏‎ ‎‏بکنند و طلبه ها را متنبه بکنند. این هم باز خودش یک تحول در حوزۀ نجف شد.‏‎ ‎‏مثلاً ‏‏یادم می آید آن ایامی که سنم خیلی کم بود و قبل از اینکه امام بیاید، مناجات‏‎ ‎‏شعبانیه و دعای افتتاح را با دید دیگری می خواندیم. اما وقتی امام مناجات شعبانیه و‏‎ ‎‏قطعه هایی از آن را معنا می کرد و نکته های دقیقی که در این مناجات بود مطرح کردند‏‎ ‎‏اصلاً ما را متحول کرد. از آن به بعد مناجات شعبانیه، دعای کمیل و دعای صباح را ما با‏‎ ‎‏یک دید دیگری می خواندیم. بعد همین سبب شد دقت بیشتری بکنیم. چون این سه‏‎ ‎‏تا دعای امیرالمؤمنین(ع) است. خوب واقعاً به سرّ این دعاها پی می برد چون انبوهی‏‎ ‎‏از معارف الهی در آن است. از طرفی در حضور ایشان ممکن نبود کسی بتواند غیبت‏‎ ‎‏کند. جلسه های درس به گونه ای بودند که هیچ معصیتی در آنها رخ نمی داد.‏‎[1]‎

‏‏*  *  *‏

‏‏ ‏

‏‎ ‎

‏‎

‎