شهریه مساوی دادن به طلبۀ نجف و سامرا امتیاز است
زمانی که امام امت در نجف اشرف بودند، اینجانب در سامرا در کنار قبر مطهر حضرت امام علی النقی و حسن عسکری(ع) مشرف شده بودم. قصد ده روزه کردم و با طلبه های مدرسۀ مرحوم آیت اللّه میرزای شیرازی نشست و برخاست داشتم. آنها از تمام عالمان و مراجع آن زمان گله مند بودند و می گفتند: «آیت اللّه حکیم و حضرت امام شهریه و جیرۀ نانی می دهند. ما در شهر غربت که اختلاف عقیده بین اهل سامرا و طلبه ها نیز هست، اگر موجودی نداشته باشیم، نه جنس نسیه می توانیم بخریم و نه قرض بگیریم. آقایان به نجف و قم بیشتر توجه دارند تا به سامرا». من پیشنهاد کردم شرحی به عنوان حضرت آیت اللّه آقای حکیم بنویسند. خود من پس از تأیید مدرسان سامرا و وکیلان حضرت آقای حکیم ـ قدس سره ـ نامه را در نجف اشرف به آن مرحوم رساندم. حسابدار مرحوم آقای حکیم گفت: «ایشان دستور فرموده اند که از این ماه، نصف دینار به شهریۀ آنان اضافه شود». من این را خدمتی به طلبه ها، مخصوصاً به محافظان حرم مطهر آن دو امام بزرگوار دانستم. همینطور بنده این موضوع را که آنها با وجود حوزۀ علمیۀ نجف، سامرا را انتخاب کرده اند و درسخوان به تمام معنا نیستند، ولی حرم آن دو امام (امام هادی و امام حسن عسکری«ع») را نمی گذارند خلوت باشد و محل بازی بچه ها شود، به محضر امام خمینی(ره) در نجف رساندم. بعد از اینکه تمام ماجرا را بدون کم و کاست تعریف کردم عرض کردم، اگر امتیازی برای این طلبه ها قائل شوید و نصف دینار بر شهریۀ این آقایان اضافه کنید، تشویق می شوند و در آنجا دوام پیدا می کنند. حضرت امام خمینی(ره) به طلبه های نجف سه دینار
کتابسلسلۀ موی دوستصفحه 40 می دادند و به طلبه های سامرا نیز سه دینار؛ وقتی ایشان حرفهای مرا شنیدند، فرمودند: «شهریۀ مساوی دادن به طلبۀ نجف و سامرا، خود، امتیاز است». یعنی این در نجف زحمت بسیار می کشد و درس می خواند و آن در سامرا کمتر؛ مساوی گرفتن شهریه برای طلبۀ سامرا خود امتیازی به حساب می آمد. به این صورت، علم و طلبه های فاضل را تشویق می کردند و خطی در مصرف بیت المال به دیگران می دادند.
* * *
کتابسلسلۀ موی دوستصفحه 41