خاطرات پستچی قاسم رفیعا
چک
آقا ولی از اون دست آدما بود که میگن نون زبونشو میخوره. با این فرق که این ابزارش دیگه خیلی دِمُده
شده بود. مردم این دوره و زمونه زیاد گول زبون همدیگه رو نمیخورن. برای همین آقا ولی وضع درستی
توی کسب و کار نداشت و از قضا توی شغل بنگاه داری هم دست زیاد شده بود و دیگه هر کسی یک
پاپاسی پول داشت (ما آخرش نفهمیدیم پاپاسی واحد پول کجاست!) زده بود به معامله و شده بود یه پا
بنگاه دار و آقا ولی مونده بود یک زبون خشک و خالی و دیگه هیچ.
پاک از اصل ماجرا پرت شدیم. ماجرا به یکی دیگه از خدمات پستی بر میگشت. خدماتی که به پست
بانک معروف بود و هنوز هم هست. از تهران یه آقایی چک فرستاده بود که ما نقد کنیم براش بفرستیم. تا
گرۀ اصلی قصه لو نرفته خودم بگم که اتفاقاً این چک مال آقا ولی بود یعنی آقا ولی صادر فرموده بود؛ اونم
از نوع بلا محلش. چند بار مراجعه کردیم و آقا ولی نبود یا خودشو به نبودن میزد. خلاصه قانون این بود که
باید خیلی زود برگشت چک رو میگرفتیم و میفرستادیم تا نون حلال از گلوی وزیر پست پایین بره. ما
هم که بدجوری آدمای وظیفه شناس و قانونمندی بودیم،
فرتی برگشت چک رو گرفتیم و رفتیم که بفرستیم، که
از تهران زنگ زدند. از اون طرف خط صاحب چک با
هزار عجز و لابه خواست که لطف کنیم و چک رو ارسال
نکنیم و حالا که اون دستش از دنیا و آخرت کوتاهه هر
طور شده چک رو براش نقد کنیم و بنا به سفارش آقای
مدیر قرار شد اگه من بتونم چک رو بگیرم، ده هزار تومن
مجلات دوست نوجوانانمجله نوجوان 168صفحه 30