مجله نوجوان 175 صفحه 26

افسون حضرتی ورزش عنایتی : مدیون « دایی» هستم بین دو­ نیمة مسـابقة ایران و زامبیا خیلی عصبانی بودی. بـه نظــرم هرکـس دیگر هـم بود عصبانــی می­شـد. یک عده تماشــاگر که معلوم نیســت چه هدفــی دارند با رفتارهــای ناشایســتی که داشــتند به قــدری به اعصابم فشــار آوردند که تصمیم گرفتم برای همیشــه از فوتبال ملی خداحافظی کنم. و اگر علی دایی نبود... هیچ کس غیر از علی دایی نمی­توانست مرا از نظرم منصرف کند. ­دایی ­یکی از بزرگترین بازیکنان فوتبال ایران است. آنقــدر تجربــه دارد کــه می تواند به راحتی از پسِ حاشیهها برآید. از همان تجربه هم اسـتفاده کرد و توانست در آن شرایط بحرانی به من کمک کند. تا آخر عمر مدیون دایی هستم. شرایط تیم ملی را چه طور ارزیابی می کنی؟ ببینید، نمی­توانیم چشمهایمان را روی واقعیـت ببندیم. تیم ما بازی تدارکاتی مناسبی نداشته و فرصت علی دایی هم برای کار با تیم کم بوده اسـت. با همة رضا عنایتی، مهاجم سـابق اسـتقلال و تیم ملی فوتبال کشـورمان، در تصمیمی ناگهانی اصرار برخداحافظی ازتیم ملی داشت اما اصرارهای علی­دایی، سرمربی تیم، بالاخره نتیجه ­داد و وی منصرف­ شدتا همچنان پیراهن مقدس­­تیم ­ملی­ را بر تن کند. او که حسابی از هواداران ­و تماشاگران فوتبال «شاکی» شده بود در بین دو نیمة مسابقة تیمهای ایران و زامبیا زمین و زمان را به هم دوخت. وی که همچنان از رفتار تماشـاگر نماها گله مند است، بــرای موفقیت تیم ملی تلاش می­کند.