مجله نوجوان 193 صفحه 16

دختران پری خانوم این­جوری پری خانوم اون­جوری گریه کردن کار عجیبیه، شاید چون احساسات تکامل یافته و پدیده‏ای به نام گریه کردن مال خودمان است. یعنی بین این همه موجودات دنیا، فقط آدمها هستند که بغض گلویشان را می‏گیرد و چلیک چلیک اشک می‏ریزند. خیلی از دانشمندها دنبال اشک حیوانات بودند تا اینکه بالاخره به این نتیجه رسیدند که گریه کردن از مختصات انسانهای دو پا است و بس! سر گریه کردن بحثهای زیادی وجود دارد. مثلاً بعضیها معتقدند گریه آدم را تسکین می‏دهد و قلب را آرام می‏کند و آن را صیقل می‏دهد، در حالی که خیلیها هم معتقدند گریه برای سلامت روان آدم خوب نیست و آدم را در افسردگی و غم و غصه نگه می‏دارد. امّا من اینجا به دنبال تأثیر گریه روی دل آدمها نیستم، بلکه می‏خواهم به نوع خاصی گریه، به نام گریه برای نمره که از ویژگیهای دختر خانمهای محترم است، بپردازم و با هم درباره‏اش حرف بزنیم! گریه برای نمره، پدیده‏ای است عام که در مدارس دخترانه به وفور دیده می‏شود و نسبت مستقیمی با شخصیت قُلدُر و زورگوی کلاس دارد که معمولاً خط مشی کلاس را او تعیین می‏کند. بیایید اسم عام این شخصیت را پری خانم بگذاریم! پری خانم کسی است که همه آشکار و پنهان از او حساب می‏برند و الگوی اکثر همکلاسیهایش است. او معمولاً ردیف آخر می‏نشیند و رفتار و گفتارش همه را تحت تأثیر قرار می‏دهد. حالا بسته به نوع پری خانم کلاس، رفتارهای بسیاری از کسانی که تحت تأثیرش هستند را می‏شود به راحتی پیش‏بینی کرد. فرض کنید پری خانم کلاس از نوع کسانی باشد که سرشان را بالا می‏گیرند و می‏گویند: «وا، مگر آدم برای نمره گریه می‏کند؟ مگر همۀ زندگی همین درس خواندن است؟ واه واه چه لوس، ببین بیستش شده نوزده و نیم چه بلوایی به پا کرده!» و حرفهایی از این دست. این نوع پری خانمها در کلاس موجی ایجاد می‏کنند که وای به حال معلمهای بیچاره. در چنین کلاسهایی تعداد صفرهای کارنامه، جزو افتخارات مردمان کلاس محسوب می‏شود. وقتی کسی تک می‏گیرد با افتخار سرش را