حامد قاموس مقدم
در پناه
مسافرخانه سعادت
حضور محمد رحمانیان در تلویزیون،
یک فرصت مغتنم است برای همۀ
بینندگان و سازندگان و شنوندگان و
حتی خوانندگان مجلّۀ دوست نوجوانان. برنامۀ خانواده نه تنها جذابیت خاصّی
به جز برای جمعیت نسوان یعنی
خانمها ندارد بلکه با توصیههای
پاستوریزۀ آقای شجاعی مهر و دکور وحشتناک این برنامه که آدم را به
یاد فیلم خانۀ شمعی میاندازد، بند دل آدم هم پاره میشود.
پس دیدن کارهای آقای رحمانیان
در بخش نمایش برنامۀ خانواده در
تقویت فضای برنامۀ خانواده هم خیلی مؤثر است؛ درست مثل یک قرص یا آمپول مولتی ویتامین برای مریض بی
حال که امیدش از دنیا بریده
است.
پیش از این سریالهای نمایشی
«نیمکت» و «توی گوش سالمم زمزمه کن» را از آقای رحمانیان دیدهایم.
این آثار نسبت به سایر برنامههای
سیما یک سر و گردن بالاتر است و ویژگیهای یک برنامۀ استاندارد را
برای پخش تلویزیونی دارد. برنامههای
او زمان کوتاهی دارد و همان زمان
کوتاه، پیام مورد نظر را منتقل میکند. پیامهایی که قرار است به بیننده منتقل شود کاملاً غیر مستقیم است و از قالب نصیحت خارج است. نگاه دراماتیک نویسندگان و البته کارگردان باعث
میشود که همه چیز، از دیالوگ گرفته
تا شخصیت پردازی و انتقال پیام،
جذابیت تصویری داشته باشد و بیننده
را تا آخر دنبال خود بکشد و دست
پر از پای برنامه بلند کند.
گروه ثابت بازیگران رحمانیان
که تقریباً در همۀ برنامههای
ساخت او، همراهیاش
میکنند نیز از دیگر
عوامل موفقیت این
برنامه است.
مجلات دوست نوجوانانمجله نوجوان 193صفحه 20