مجله نوجوان 193 صفحه 21

در آخرین کار رحمانیان یعنی «مسافرخانۀ سعادت» باز هم شاهد همکاری همۀ آن عوامل هستیم. انتخاب مسافرخانه به عنوان محلّی برای اتفاقات داستان، انتخاب هوشمندانه‏ای است. پیش از این نیز مرضیه برومند در «هتل مروارید» این فضا را تجربه کرده بود. حضور مسافرانی از اقوام مختلف و اقشار گوناگون جامعه و داستانهایی که هر کدام از آنها دارند، می‏تواند دست نویسندگان را در انتخاب سوژه‏های مختلف باز کند. یک مسافرخانه در واقع قشری از جامعه را در خود جای می‏دهد که به لحاظ اقتصادی تقریباً در سطح ضعیف‏تری قرار دارند و همین عوامل سبب می‏شود که بینندگان، احساس هم ذات پنداری بیشتری با آنها داشته باشند. بازیگران این سریال هم مانند دیگر آثار رحمانیان در هر قسمت با تیپ متفاوتی بازی می‏کنند و با استفاده از مهارتهای شخصی، مانند میمیک و گویش خاص و همچنین با طراحی لباسهای مختلف، کاراکتری جدید خلق می‏کنند. در این میان خسرو احمدی به عنوان مسافرخانه­چی، تقریباً تنها کاراکتری است که نقش ثابت بازی می‏کند. تیتراژ سریال «مسافرخانۀ سعادت» نیز عنوان بندی ویژه‏ای است که از جذابیت رنگ و انرژی موسیقی به خوبی بهره برده است و موفق عمل کرده است. یکی از ویژگیهای بازیگرانی همچون علی عمرانی، آشا عمرانی، افشین هاشمی و دیگرانی که در آثار رحمانیان حضور دارند، انعطاف صدای آنهاست. از آنجایی که بیشتر این بازیگران از صدا پیشگان رادیو هستند، این انعطاف صدای خوب و این توانمندی در آنها وجود دارد. از همۀ بازیگران سینما و تئاتر و تلویزیون انتظار می‏رود که این ویژگی را داشته باشند. بازیگران مجبورند برای تقویت صدای خود فعالیت و تلاش زیادی کنند. در تلویزیون و سینما این نقطۀ ضعف برخی از بازیگران را با دوبله برطرف می‏کنند ولی در تئاتر با کسی شوخی ندارند و بازیگران تئاتر به اجبار باید صدای خود را ترمیم کنند و قدرت آن را افزایش دهند. از آنجا که رحمانیان از بزرگان تئاتر کشور است، وقتی قرار است یک کار تلویزیونی هم بسازد این حساسیت خود را حفظ می‏کند و با سخت گیری مضاعف از بازیگرانی استفاده می‏کند که تجربه و سابقۀ موفّقی در نمایشهای صحنه‏ای و رادیویی دارند. این سخت گیری باعث جذابیت و موفقیت بیشتر در مجموعۀ تلویزیونی «مسافرخانۀ سعادت» می‏شود.