مجله نوجوان 198 صفحه 8

دلارام کارخیران ربطی به رندۀ آشپزخانه ندارد گاهی وقتها آدم میلیاردها سلولی را که در مغزش قرار دارند، فراموش می‏کند. میلیاردها سلول خاکستری مغز که اغلب موارد در حالت استراحت تشریف دارند و کاری از آنها کشیده نمی‏شود. خیلی از هم سن و سالهای شما ترجیح می‏دهند وقتشان و وقت سلولهای دوست‏داشتنی را به بیکاری بگذرانند و خلاصه با فکر کردن میانۀ چندان خوبی ندارند. اما یک نکتۀ جالب وجود دارد. وقتی آدمها در تنگنا قرار می‏گیرند، نگاهشان نسبت به زندگی، مسائل، خودشان و سلولهای خاکستری‏شان تغییر می‏کند. رابینسون کروزوئه، قهرمان معروف قصه‏ای معروف، در تنگنا خودش را به بهترین وجهی زنده نگه می‏دارد و از آدم بزرگها که بگذریم، نوجوانان زیادی هستند که در تنگنا دست به کارهای بزرگی زده‏اند. در سال 1812، در دهکده‏ای نزدیک پاریس، پسر کوچکی دچار سانحۀ شدیدی شد. در این حادثه، یکی از وسایل تیز جعبۀ ابزار پدرش، به چشمهایش صدمه زد و به سادگی بینایی‏اش را از دست داد. اسم او لوئیس بریل بود و موقع رخ دادن سانحه، فقط 4 سال داشت. او پسرک کوچک و باهوشی بود که در تنگنا قرار داشت ولی خیلی زود یاد گرفت که بدون چشمهایش ببیند. او اشیا را لمس می‏کرد، آنها را بو می‏کرد و طعمشان را می‏چشید و خانواده‏اش همه چیز را برایش توضیح می‏دادند. با وجودی‏که او نمی‏توانست چهرۀ مردم را ببیند، به‏زودی آموخت که آنها را از صدایشان تشخیص دهد و از لحن صدایشان به حالتهای روحی و افکارشان پی ببرد. لوئیس 7 ساله شد، مثل خیلی از بچّه‏ها برای او جشن تولد گرفتند و بعد او را به مدرسۀ کوچکی در دهکده فرستادند. گرفتاری اصلی لوئیس از اینجا شروع شد. کتابهای مدرسه به درد او نمی‏خورد. همکلاسیهایش درسها را برای او می‏خواندند و خواهرانش