مجله نوجوان 198 صفحه 21

می‏شود و می‏گوید: «یا جای من توی این کلاس است یا جای شما بی‏ادبها!» شما می‏توانید فوراً بگویید: «نرو! تو هم نمی‏تونی مثل من دووم بیاری نرو! » یا اینکه بگویید: «عزیزم! می‏خوای بری؟ یه نیگا به قبلنا کن!» با این کار هم اعصاب‏نوردی کرده‏اید و هم فضای شادی را در کلاس به ارمغان آورده‏اید. اشکال اصلی حاضرجوابی بر اساس مطالعات و دانش شخصی این است که فضای کلّ جامعه اهل مطالعه نیست چون همچنان رکورد مطالعۀ ایرانیان از همان چند ثانیه تجاوز نمی‏کند و اکثر مردم هم ممکن است به موسیقی علاقه نداشته باشند و وقتی شما می‏گویید: «تو اخم می‏کنی من غش می‏کنم، بده ابروهات و...» ندانند که قرار است چه بلایی سر ابروهایشان بیاید. این روش مورد تأیید خیلی از استانداردهای جهانی هم هست و در همه جای دنیا هم جواب می‏دهد. مثلاً وقتی شما نام پطروس را می‏آورید همۀ آنهایی که حداقل دورۀ ابتدایی را پشت سر گذاشته‏اند می‏دانند پای انگشت و ترک سدّ در میان است پس می‏توانید به پشتوانۀ فرهنگی شما احسنت بگوید و اعصابش را برای نوردیدن در اختیارتان قرار دهد. اینها اعصاب‏نوردیهای طنزآمیزی نیز به شمار می‏رود. البته قدیمی‏ها هم کمی تا قسمتی اهل اعصاب‏نوردی به سبک حاضرجوابی بودند. مثلاً وقتی می‏گفتید: ساعت چنده؟ می‏گفتند: شستم رو بنده! یا پاسخ می‏دادند: عقربه‏ش کنده! وقتی به کسی می‏گفتید: دوچرخه! در جواب می‏شنیدید که: سیبیل بابات می‏چرخه! شاید چنین پدیده‏ای امکان پذیر نباشد ولی تصور اینکه سیبیل بابای کسی مثل ملخ هواپیما، جلوی دماغش بچرخد هم لج طرف درمی‏آمد و هم خنده‏دار بود! به هر حال قدیمی‏ها هم حال و هوای خودشان را داشتند و نباید به آنها خورده گرفت. مسئله مورد بحث ما مطالعه است و حاضر جوابی. پس یادتان باشد که تا می‏توانید مطالعۀ غیر درسی داشته باشید که بتوانید آدم حاضرجوابی بشوید. حاضرجوابی بدجوری جواب می‏دهد و در حال حاضر بهترین نوع و با کلاس‏ترین شیوۀ اعصاب‏نوردی است. حتی از قطع کردن آب هنگامی که میهمانتان به مستراح رفته هم مؤثر‏تر است؛ باور کنید!