مجله نوجوان 250 صفحه 31

میخواستیم کشور جدید و قاره جدیدی را برای این کار تجربه کنیم، حرفی که باعث خنده تمامی اصحاب رسانه حاضر در آفریقای جنوبی شد و باعث گشت تا خیلیها به او بگویند که این طلا و الماسهای میزبان بوده است که میزبانیاش را رقم زده، نه یک تجربه جدید. چرا که همه کار برگزاری بازیهای جام جهانی 2010 آفریقای جنوبی بر عهده آفریقاییها بود و تنها اسم آفریقای جنوبی به عنوان میزبان در این ایام مطرح بود. در شهر ژوهانسبورگ مرکز کشور آفریقای جنوبی وضع به قدری آشفته بود که حد و حصری نداشت. مردم آفریقای جنوبی و حتی مردم دیگر ملل نیز که در این شهر اقامت گزیده بودند، در این ایام به تنها چیزی که فکر میکردند، دلار بود و رند. چیزی که کسب آن برای آفریقاییها در ایام دیگر به سختی صورت میپذیرد. در ژوهانسبورگ تاکسیها ناامنترین و گرانترین وسیله تردد مسافران بودند. آنها در کنار خیابانها انتظار مشتری را میکشیدند و وقتی مسافری را میدیدند، دیگر بعید بود که به این سادگیها بخواهند او را از دست بدهند. وجود مترو نیز در شهر ژوهانسبورگ بیشتر به یک رویا شباهت داشت، چیزی که مردم ساکن آفریقا هم از آن اظهار بی خبری میکردند. از اتوبوسهای شهری هم کمتر نشانی در سطح شهر پیدا میشد. چرا که بیشتر این اتوبوسها در اختیار مسئولان بازیها قرار گرفته بود تا میهمانان فیفا را به این طرف و آن طرف ببرد. شاید باورش برایتان سخت باشد، اما کیلومتر تاکسیهای شهر ژوهانسبورگ بیشباهت به حرکت سریع کورنومترهای دو و میدانی نبود. چرا که هزینه یک مسیر کوتاه برای هر تازه واردی باعث میشد که سفر اول و آخر او با تاکسی باشد. شرایط هتلها و هتل سوئیتها هم که دیگر مشخص بود. بازار گرمی به هتلها هم سرایت کرده بود. هتلها در مواجهه با مسافران جام جهانی اعلام میکردند که اتاق خالی ندارند و باعث نگرانی مسافران میشدند. اما همان مسافر به محض بیرون آمدن از محوطه هتل با سیاهی برخورد میکرد که مدعی بود میتواند در قبال مبلغی دلار و یا رند برای او اتاقی در همان هتل رزرو نماید و این کار از این طریق بسیار راحت صورت میپذیرفت. آفریقاییها که تمام امور برگزاری رقابتهای جام جهانی را به کارکنان فیفا سپرده بودند و خود تنها نظارهگر تلاش آنها بودند، نشان دادند که دادن میزبانی رویداد مهمی چون جام جهانی به چنین کشوری یک ریسک بزرگ و خطرناک به حساب میآید، ریسکی که میتواند تاوان سنگینی برای کشور میزبان و فیفا در آینده به همراه داشته باشد. نمایندگان معترض رسانههای گروهی سراسر جهان نیز از کشور میزبان تنها یک ID کارت گرفتند و هیچ تسهیلات دیگری شامل حال آنها نشد که این جای تعجب داشت. در آفریقای جنوبی مشخص بود که همه شهر برای برگزاری رقابتهای جام جهانی بزک شده است. روی خاکهای بسیار با چمن پوشانده شده بود که با گذشت زمان این مشکل باعث شد تا چهره اولیه کشور آفریقای جنوبی به نوعی برای مسافران تغییر چهره داده و نمایی از فقر کاملاً به چشم آنها بیاید. هزینه فرودگاه تا ورزشگاه ساکرسیتی 100 دلار بود و همین هزینه بالا باعث میشد تا خیلی از مسافران قید حضور در ورزشگاه ساکرسیتی را زده و از فرودگاه راهی محلی برای اقامت خود شوند و از آنجا راه بهتری را برای رسیدن به ورزشگاه انتخاب کنند، هر چند که هزینه تردد از جاهای دیگر شهر هم به ساکرسیتی چیزی کمتر از 100 دلار نمیشد. در آفریقای جنوبی و در ایام بازیها قیمت یک شیشه آب معدنی کوچک به مبلغی بالغ بر 1700 تومان میرسید و بقیه چیزهای دیگر هم که با این حساب مبلغش کاملاً مشخص میشود. بعد از برگزاری جام جهانی 2006 آلمان که به لحاظ نظم و انضباط سرآمد همه جامهای جهانی دیگر بود، برگزاری بازیها در آفریقای جنوبی یک علامت سوال بزرگ را پیش چشم علاقه مندان به فوتبال قرار میداد. نظارت بر ورزشگاهها به آن حد پایین بود که خیلیها با یک بلیت، به تماشای چند بازی نشستند و همین بی نظمیها مشکلاتی را در ورزشگاهها به وجود آورد.