مجله نوجوان 59 صفحه 13

در نهایت نماز را به پایان ببریم. خانه شیطان،خانه فراموشی ماست. «فرشته کوچولو» یک شانس است و تشویق برای رفتن به واجب بعدی. رفتن به روی خانه شیطان به این معنی است که باید از ابتدا شروع کرد. بازی چند روش دارد؟ فرشته کوچولو به دو روش بازی می­شود، یکی از طریق کارتها که با انتخاب کارتهای هم شکل می­توان مراحل و منو را مرور کرد و امیتاز گرفت. روش دوم همان بازی روی صفحه است که با انداختن تاس و آغاز از خانه شروع پیگیری می­شود، بچّه­ها در این بازی انگاری نماز می­خوانند و تمامی اعمال را قدم به قدم تمرین می­کنند البته استفاده از تاس نیز با توجه به نظر مراجع بوده است. چرا نام بازی «فرشته کوچولو» شد؟ خیلی از بازیهای خارجی یک شخصیت اصلی دارند که معرف یک داستان یا فیلم و کارتون است. ما سعی کردیم نامی باشد که زیاد با محتوای اثر تضاد نداشته باشد. فرشته عبارت لطیفی است که برای بچّه­ها معنای شیرینی دارد و می­تواند همان کودک یا نوجوانی باشد که این بازی را انجام می­دهد و هم به این معنا که یک فرشته کوچک است که به آنها تعلق دارد و به نماز خواندن تشویقشان می­کند. البته طراحی این بازی را به شکلی انجام دادیم که جای گسترش و ادامه داشته باشد. اگر منصف باشیم و به عبارت «ویژه 9 تا 99 ساله­ها» به دید طنز نگاه کنیم. این بازی زیاد مناسب نوجوانها نیست. برای آنها چه کرده­اید؟ کار برای نوجوانها، به خصوص امر آموزش فرق دارد. البته هیچ کس نمی­تواند بگوید از سن من گذشته است. بازی در خون ماست که شاید اسمش را سرگرمی بگذاریم. برای نوجوانها اتودهایی زده­ام و پیگیر اجرایی کردن طرحهایم هستم. در شبکه اینترنت و بازار هم در حال تحقیق هستم. برای این دوره بازیهای جعبه­ای معنا ندارد. زمان ما بازی نوجوانها را لی لی و چند بازی دیگر شکل می­داد. طراحی دارم که روی صفحه­ای بزرگ اجرا می­شود و در خانه­های آپارتمانی هم می­توان از آن استفاده کرد، مثل بازیهای سنتی خودمان که بچّه­ها در وسط آن بنشینند و بازی کنند. اگر تیمی باشند که روی خط فکری و احتیاج ذهنی بچّه­ها کار کنند می­شود به طور متمرکز بازیهای خاص برای سنین مختلف ابداع کرد. تولید کننده­های بازیهای فکری از اینکه شما وارد گود شدید خوشحال هستند یا ناراحت؟! جالب است بدانید که همین چند ماه پیش کار را پیش بزرگترین تولید کننده بازیهای فکری بردم. نگاهی کرد و گفت: من می­توانم تعدادی از آن را بخرم و توزیع کنم. مثل این بازی را ندیده­ایم. بازیهای خارجی از نظر گرافیک شاید قابل مقایسه نباشند اما آنها در اغلب موارد محتوا ندارند. چرا هنوز در بازار بازی­ای نیست که هویت ملی ما در آن دیده شود و برای کودک و نوجوان ایرانی نوشته، طراحی و چاپ شده باشد؟ قبول ندارم که نیست ولی کم است. چرا که بسیار هزینه بر است. خود ما هم گاهی به کارهای سفارشی و کلیشه­ای رغبت زیادی نشان داده­ایم. در داخل شرکتهای تولید سرگرمی هم گاهی به جای هزینه­های گزاف طراحی و اجرا با یک مبلغ مختصر یک بازی خارجی را با ترجمه­ای ناقص چاپ می­کنند و حتی به جای کلمه شروع همان «استارت» را می­نویسند. اینها هم یعنی نرسیدن به آن مجموعه­های ایرانی. بازیهایی که مشتری و مجری مشخصی دارد راحت­تر و ارزان­تر است.