مجله نوجوان 177 صفحه 9

گریه می­کرد. گاهی روزی چهار جزء قرآن می­خواند. خیلی بعد، وقتی چشمهایش ضعیف شدند، دکتر گفت: «بهتر است تا چند وقت قرآن نخوانید.» خندید و گفت: «آقای دکتر من چشمم را برای قرآن خواندن می­خواهم. قرآن، نامۀ محبوب است.» یک بار که داشت می­رفت مدرسه فیضیه، شنید چند نفر از طلبه­ها دربارۀ کتاب اسرار هزار ساله حرف می­زنند. کتاب را خوانده بود، تعجب کرد. هیچ کس جوابی برای این کتاب که عقاید شیعه را مسخره کرده بود، نداشت. فکر کرد ما داریم درس اخلاق می­گوییم و پای این مسایل به حوزه هم بازشده. چهل روزدرسش را تعطیل کرد و کتاب کشف الاسرار را نوشت. کتاب که می­نوشت یا می­خواند، بچه­ها کنارش می­نشستند و با کتابهایش بازی می­کردند، خسته که می­شدند، با آنها بازی می­کرد. سر یکی­شان را می­گذاشت توی دامنش تا دیگری برود قایم شود، تندی نمی­کرد، مگر وقتی که حرف مادرشان را گوش نمی­دادند به­شان می­گفت: «این که می­گویند بهشت زیر پای مادران است یعنی باید آن قدر جلوی پای مادر صورت به خاک بمالی تا خدا تو را به بهشت ببرد.» سرسفرۀ ناهار همه نشسته بودند. قدسی هنوزتوی آشپزخانه بود، صبر کرد تا بیاید. بچه­ها می دانستند هیچ وقت بدون مادرشان غذا نمی­خورد. در زدند؛ پیرمردی برای باغچه خاک آورده بود. پیرمرد ناهار نخورده بود، غذایی هم توی قابلمه نمانده بود، یک بشقاب برداشت، ازگوشۀ غذایش ریخت تویش، بعد بچه­ها یکی یکی از غذایشان ریختند،آن قدرکه بشقاب پر شد. ناهار پیرمرد را جور کرد و برد. سرشاخه­های نور ما باید این تأسف را به گور ببریم که نگذاشتند آن طوری که حضرت امیر می­خواست، حکومت تشکیل بدهد. جنگهایی که در داخل پیش آوردند. آنهایی که مدعی اسلام بودند و با اسم اسلام باایشان معارضه کردندو با اسم اسلام،اسلام را کوبیدند و با اسم قرآن کریم، ایشان را از مقصد باز داشتند. اگرآن حیله­ای که معاویه و عمروعاص به کاربرده بودند. آنهایی که از طبقه مقدسین به اصطلاح بودند. مانع نشده بودند از این که حضرت امیر بشکندآن حیله را و آن حیله شکسته می­شد، سرنوشت اسلام غیر از این بودکه حالا هست، نه غیر از آن بودکه بعدها بود. شاید قضیه کربلا پیش نمی­آمد و جرم گناه همۀ این امور به گردن آن مقدسین نهروان بود که لعنت خدا از ازل تا ابد با آنها باشد.