مجله نوجوان 177 صفحه 30

افسون حضرتی ورزش محمدرضا حیدریان:موفقیت دورازدسترس نیست خداحافظی­اش در دیدار برابر تیم ملی تایلند ناباورانه بود. کسانی که با بازی او آشنا بودند می­دانستند که کاپیتان 35 ساله تیم ملی فوتسال هنوز هم می­تواند نگاهها را خیره کند، اما وی احساس می­کرد که دیگر وقت خداحافظی است. آخرین گل را به تایلند زد و با دست تکان دادن برای هواداران با کسب 9 قهرمانی در آسیا از تیم ملی خداحافظی کرد. پس از آن کمیته فوتسال اعلام کرد به احترام حیدریان پیراهن شماره 10 او را تا 10 سال در اختیار هیچ بازیکنی قرار نخواهد داد. از چه زمانی فوتسال را شروع کردی؟ کلاس اول راهنمایی بودم. تعدادی از بچه­ها زنگ ورزش فوتبال بازی می­کردند. یکی از بازیکنان مصدوم شد. کنار زمین بازی را نگاه می­کردم. به معلم ورزش پیشنهاد دادم می­توانم بازی کنم چون قبل از آن با بچه­های محل زیادگل کوچک بازی می­کردیم. وارد میدان شدم و بازی خوبی ارائه دادم و تیم ما برنده شد. این اتفاق باعث شد جد­ّی­تر فوتسال را دنبال کنم. چرا ورزشهای دیگر را امتحان نکردید؟ آن زمان امکانات زیادی نبود. خوبی گل کوچک هم این بود که هزینه زیادی نداشت. من اغلب اوقات با دمپایی روبسته بازی می­کردم. البته مشکلات زیادی داشت چون کتانی یا کفشهایم پاره می­شد. بازی روی آسفالت کفشها را خراب می­کرد و توپ پلاستیکی هم که مشکلات خاص خودش را داشت. زمان ما این همه بازی کامپیوتری متنوع وجود نداشت. الان در هر خانه­ای یک کامپیوتر وجود دارد و بازیهای کامپیوتری هم روز به روز بیشتر می­شوند. آن زمان بعد از ظهرها با بچه­ها دور هم جمع می­شدیم، پولهایمان را روی هم می­گذاشتیم و یک