مجله نوجوان 135 صفحه 26

آسمانی ها قربان ولیئنی خواستن و نخواستن آدمی، مجموعه ای از« خواستن»هاست و هر کس در طلب چیزی است. شاید یک لحظه ذهن ما از خواستن چیزی خالی نباشد. در سرزمین خیال ما، هرلحظه آرزویی می­روید و این کشتزار بی کران، پر از درختهای خواهش و آرزوست. اما آیا همۀ این درختان، به ثمر خواهند رسید؟ نه، ای بسا آرزو که خاک شده. اگر خواستهای ما، نیک باشد ما هماهنگ با جریان رودخانۀ عظیم هستی، روزی به خواستۀ خود می­رسیم؛ زیرا هستی نیک است و نیکی را یاری می­کند امّا بدی را - هر چند در نظر پایدار برسد- عاقبت از میان می­برد؛ نیکی امّا ابدی است. اگر بکوشیم که ذهن ما از خواستهای نیک و عشق به خوبی و زیبایی اصلی که خداوند است، سرشار شود، نهایتاً به یک خواست عظیم می­رسیم و آن تسیلم شدن در برابر ارادۀ خداوند و آن «نخواستن» است؛ زیرا چنان با جریان هستی هماهنگ شده­ایم که احساس می­کنیم هر چه هست، همان­گونه است که باید باشد. در این صورت دیگر چه می­خواهیم؟ در این حالت، با آن که در اوج کوشش و حرکت هستیم، و سرزنده و پرشور به پیش می­رویم، ازآرزوهای دور و دراز، دور می­شویم و در لحظه زندگی می­کنیم، زیرا تنها زمان واقعی همین حالاست. در آینۀ شعر سعدیا! دی رفت و فردا همچنان معلوم نیست از میان این و آن فرصت شمار امروز را (سعدی) سعدی می گوید: دیروز رفته است و فردا نیامده است و معلوم نیست چه پیش بیاید؛ پس دیروز و فردا را رها کن و امروز را غنیمت بشمار و از آن استفاده کن. پیام اصلی سعدی در این بیت این است که نباید آدمی گذشته اندیش باشد و مدام به حوادث گذشته مشغول باشد. همچنین نباید نگران آینده باشد و هی مشغول نقشه کشیدن برای فردا باشد و به این ترتیب امروزش هم به دیروز تبدیل شود. بلکه آدمی باید در عین عبرت گرفتن از گذشته و برنامه ریزی برای آینده، زمان حال را که زمان واقعی و نقد است، دریابد.