حدیث 27 عبادت و حضور قلب

‏‏الحدیث السابع و العشرون‏‏ ‏

‏‏بالسّند المتّصل إلی الشیخ الأجلّ و الثّقة الجلیل، محمّد بن یعقوب الکلینیّ، رضوان الله علیه، عن عدّة من أصحابنا، عن أحمد بن محمّد، عن ابن محبوب، عن عمر بن یزید، عن أبی عبد الله، علیه السّلام، قال: فی التّوریة مکتوب: یا ابن آدم، تفرّغ لعبادتی، أملأ قلبک غنی و لا أکلک إلی طلبک، و علیّ أن أسدّ فاقتک و املأ قلبک خوفا منّی. و إن لا تفرّغ لعبادتی، أملأ قلبک شغلا بالدّنیا، ثمّ لا أسدّ فاقتک و أکلک إلی طلبک.‏‎[1]‎‏ ترجمه «فرمود حضرت صادق، علیه السلام، که در تورات نوشته شده است: ای پسر آدم، فارغ شو از برای عبادت من، تا پر کنم قلب تو را از بی نیازی و واگذار نکنم تو را به سوی طلب خویش، و بر من است که ببندم راه فقر تو را و پر کنم دل تو را از خوف خویش. و اگر فارغ نشوی برای عبادتم، پر کنم دل تو را از اشتغال به دنیا، پس از آن نبندم فقر تو را و واگذارم تو را به سوی طلبت.» شرح تفرّغ لکذا از باب «تفعّل»، یعنی تمام وقت خود را صرف آن کرد به طوری که به چیز دیگر اشتغال نورزید. و تفرّغ قلب برای عبادت، خالی نمودن از توجه به هر‏

‏
‏‎

‎‏چیزی است برای آن.‏

‏‏و ملأ الإناء ماء و من الماء و بالماء، وضع فیه بقدر ما یأخذه. یعنی، در آن [آب ] ریخت به قدری که می گرفت.‏

‏‏و «أکل» متکلّم من یکل. و کل إلیه الأمر، أی سلّمه و فوّضه و ترکه إلیه و اکتفی به. یعنی، امر را به او واگذار و موکول کرد و خود در آن تصرفی ننمود.‏

‏‏«أسدّ» متکلّم من سدّ یسدّ سدّا، من باب نصر، نقیض «الفتح». یعنی، بستن.‏

‏‏«الفاقة» أی الحاجة و الفقر. یعنی، نیازمندی و گدایی است.‏

‏‏و أملا قلبک خوفا منّی ظاهر آن است که به صیغه متکلم [است ]. و صیغه امر بودن و عطف به اوّل کلام بودن بعید است. و آنچه به مناسبت بیان کردنی است در حدیث شریف در ضمن فصولی به رشته تحریر در می آوریم. ان شاء الله.‏

‏‎ ‎

‏‎

‎