ورزشی کاوه کهن
با یک ستاره پرجنب و جوش
زندگی ام فوتبال است
اگر مجتبی جبّاری را نشناسید ، اگر ندانید که در کدام تیم بازی می کند و حتی ندانید از طرف کمیتۀ ملّی المپیک بهترین فوتبالیست سال کشور شناخته شده است به طور حتم آواز جوان بیست و دو ساله ای را شنیده اید که مثلث آتشین حملۀ استقلال را تشکیل داده است . می خواهد الگوی نوجوان هایی باشد که روزی مثل آن ها از زمین های خاکی جنوب شهر پا به توپ به سمت دروازۀ پیشرفت دویده است .
هافبک تهاجمی استقلال این بار مهمان ما شده و به چند سؤال کوتاهمان پاسخ داده است . اگر چه به او لقب زیدان کوچولو را می دهند امّا روحیه خاص مجتبی نشان داده است که او جبّاری بودن را ترجیح می دهد . بخوانید :
از مجتبی جبّاری بگو :
تنهایی را دوست دارم و بیشتر با خودم خلوت می کنم . دیپلم دارم البته دوست دارم که ادامه بدهم امّا فوتبال تمام وقتم را پرکرده است .
بچّۀ خیابان مختاری هستم ، یکی از محلّه های قدیمی تهران و به تازگی متآهل شده ام . فکر می کنم آینده متفاوتی پیش رو دارم .
فکر می کنی موفق هستی ؟
زحمت تلاش زیادی را صرف کرده ام پس اعتقاد دارم که تا حدودی موفق هستم اگر چه هنوز هم برای پیشرفت راه زیادی مانده است .
می گویند بچه های امروز ارزش موقعیت هایی که برایشان پیش می آید را می دانند . این درست است ؟
به طور حتم همین طور است . کودکی ما در رفاه و امکانات نگذشت و حالا ارزش این شرایط را بهتر درک می کنیم و از لحظه لحظه اش استفاده می کنیم .
حرفه ای شدن به رنگ پیراهن بستگی دارد ؟
تآثیر چندانی ندارد ، بلکه به خود شخص بستگی دارد . هر کجا که خوب عمل
مجلات دوست نوجوانانمجله نوجوان 67صفحه 24