مجله نوجوان 121 صفحه 12

داستان نویسنده: آنتونی بورکس مترجم: مهرک بهرامی مردی که نامرﺋﻲ شد «هارولدایریش» دانشجوی سال آخر رشتة بیوشیمی در دانشگاه کمبریج بود و بهترین شاگرد دانشگاه به شمار میرفت. او در تمام سالهای تحصیل شاگرد اول بود و به همین علت از سال دوم دانشگاه موفق به دریافت بورسیهای شده بود که نه تنها شامل پرداخت کلیة مخارج تحصیلش بود، بلکه او را از پرداخت سایر هزینهها نیز آسوده کرده بود زیرا یک اطاق مجهز در خوابگاه دانشگاه به او اختصاص داده بودند. ولی هیچ کس از این لحاظ به هارولد حسادت نمیکرد چون او استحقاق این پاداش را داشت. هارولد در رشته تحصیلی خود یک نابغه محسوب میشد و چیزی که باعث حسادت سایرین میشد نبوغ او بود. گاهی حتی آثار همین حس در صورت استادان نیز به چشم میخورد چون میدانستند که این دانشجوی خارقالعاده خیلی زود آنها را پشت سر خواهد گذاشت. وی تا آن زمان توانسته بود به 38 ترکیب جدید شیمیایی دست پیدا کند که برخی از آن ترکیبات در انیستستوهای عالی علمی تکمیل و در علوم و صنایع به کار گرفته شده بود. این مساﺋﻞ چیزهایی بود که دیگران دربارة هارولد میدانستند ولی موضوعی که هیچ کس از آن اطلاع نداشت این بود که او به طور محرمانه به دنبال کشف جدیدی بود. آنچه که هارولد در تکاپوی ساختنش بود در یک جمله خلاصه می­شد و آن «نامرﺋﻲ کردن چیزهای مرﺋﻲ» بود. موضوع این فرضیه از آنجا شروع شد که شبی، هارولد به اصرار دوستانش به اتفاق به تماشای فیلم مرد نامرﺋﻲ که اقتباسی از داستان خیالی «اچ-جی-ولز» نویسندة معروف انگلیسی بود، رفت و طبق معمول نتیجهای که از دیدن این فیلم گرفت بر خلاف سایرین بود. آن شب وقتی از سینما برگشت تا صبح خوابش نبرد و تمام شب را به این موضوع فکر میکرد که در دنیای علم هیچ چیز غیر ممکن نیست. او به این فکر میکرد زمانی که