مجله نوجوان 121 صفحه 31

درآینة شعر این جهان کوه است و فعل ما ندا سوی ما آید نداها را صدا (مولوی) مولوی میگوید: این جهان مانند کوه است و کارهای ما مثل ندا یا بانگ است. وقتی در کوه فریاد میزنیم، صدای ما در کوه میپیچد و دوباره شنیده میشود. یعنی هر چه بگوییم، همان کار به سوی ما بازمیگردد. البته ممکن است کمی طول بکشد و نفهمیم که آنچه به ما بازگشته است، انعکاس همان کاری است که قبلاً انجام دادهایم. خلاصه هر چه بکاریم، همان را درو میکنیم. از خدا جز خیر و نیکی سر نمی­زند و آنچه بر سر ما میآید و به آن مصیبت و بلا میگوییم، نتیجة اعمال خود ماست. در یک کلام، آیینة کردار ماست. ترنّم کلمات رودخانه، سنگها را با خود میبرد. سنگها شکسته میشوند. ریز ریز ریز میشوند که به دریا برسند. همة سنگها، ریز میشوند و به دریا میرسند. دریا، جایی است که همة سنگها همدیگر را ملاقات میکنند. در آنجا همه سنگها به یک اندازهاند. همه ریز ریز ریز شدهاند. سنگهایی که خیلی خیلی بزرگند، دیرتر به دریا می­رسند. تنها سیل میتواند آنها را بشکند و به رودخانه بسپارد. سنگهای بزرگ، بیشتر در برابر حرکت رودخانه ایستادگی می­کنند و بیشتر رنج میکشند. سنگهای ریزتر اما بیهیچ مقاومتی خود را به جریان مهربان رودخانه میسپارند. سنگهای ریز یاد گرفتهاند که به جریان رودخانه اعتماد کنند. سنگهایی که غبار شدهاند، دیگر به جریان رودخانه هم نیازی ندارند. نسیمی آنها را برمیدارد و به دریا میرساند.