مجله نوجوان 160 صفحه 13

دوشنبه: مای... مای... امروز مش حسن مرا از طویله بیرون آورد تا اهالی آبادی مرا حسابی تماشا کنند بلکه چشم یکی­شان مرا بگیرد و پولش برود توی جیب مش حسن. کاش دوا و دکترش بکنه !الهی تبدیل به یه گاو بی­شاخ و دم بشه تا صاحبش همین بلاهایی رو که سر من آورد سرش بیاره! مای. ... مای... قسم به علف و یونجههای تمام طویلههای دنیا، بی­خودی ماه و ناله نمی­کنم. شده­ام دلقک آبادی. به همان قسمت حساسم که گفته بودم سنگ می­زدند تا اون مقوای منحوس کنده بشه اما کنده نمی­شد. و باز هم سنگ می­زدند و هر هر می­خندیدند. امان از این اهالی گاو آزار! آنقدر سنگ زدند که دارم از پا می­افتم. نمی­توانم حتی یک دقیقه روی زمین بنشینم. بس که.... سه شنبه: ( ماستا دنیا! ماستا دنیا! ماآ آ آ... می­خوام پیاده شم) خودم هم نمی­دونم چرا چند وقتیه این ترانه ورد زبونم شده شاید برای اینکه دلم از این دنیای لعنتی گرفته. دنیایی که صاحب به گاوش وفا نمی­کنه. مثل طویله می­مونه، نه، بدتر... مثل صحرای بی آب و علف می­مونه! بعدازظهری یکی از اهالی آبادی آمد طویله. بعد از اینکه کلی نگاهم کرد، بادی به غبغبش انداخت و گفت: سه تا کیسه برنج می­دم، گاوتو می­گیرم. جون مش حسن بیشتر نمی­ارزه. نه رنگ قشنگی داره، نه خیلی گوشت داره که به درد خوردن بخوره. آنقدر از دست این مردک گاو خور! عصبانی بودم که نگو و نپرس. بی­سواد می­گه گوشت نداره. خبر نداره که بین همة گاوها مد شده رژیم بگیرند چون خیلی کلاس داره! هر چند که این مشتریه بدجوری حالم رو گرفت اما به جاش ماه... ماه... خندیدم. آخه مش حسن می­خواست پول فروش منو بذاره روی پول خونه و زمین و خرت و پرتهاش که بره تهران و بقالی بزنه... ماه... ماه... ماه !!! چهار شنبه: امروز کدخدای آبادی، منو از مش حسن خرید. نمی دانم چه­قدر ولی حتماً کد خدا یک پول کلون بهش داده تا راضی به فروش من شده. ماخ که چه­قدر دلم برای مش حسن تنگ شده. مش حسن که توی آبادی نیست انگار آبادی خراب شده روی سرم. بی­معرفت موقع خداحافظی ماچم هم نکرد. فقط یک نگاه تحقیرآمیز بهم انداخت که یعنی «ببخشید فروختمت، دیگه به دردم نمی­خوردی!»