مجله نوجوان 164 صفحه 4

محسن وطنی خانه‏ای برای شاعران جوان تقریباً 15 سال پیش بود. من هم درست مثل امروز شما یک نوجوان بودم و باز هم مثل شما گهگاهی شعر هم می­گفتم و گاهی وقتها این جرأت را پیدا می‏کردم که این بیتهای شکسته بسته را روی کاغذ بیاورم و به یک استاد نشان بدهم تا ایرادهای آن را بگیرد و به من سرمشق جدید بدهد. آن روزگار دسترسی به شاعران بزرگ به این راحتی‏ها نبود چون مثل امروز اینقدر فرهنگسرا و خانۀ فرهنگ و جلسات ادبی و از این چیزها وجود نداشت و خیلی به ندرت این امکان پیش می‏آمد که استادان برتر و شاعران برجسته را از نزدیک ببینی و از درخت دانش آنها میوه بچینی. * در آن روزگار معلمهای ادبیات هم نمی‏توانستند کمک چندانی به نوجوانان شاعر بکنند چرا که ذهنیّت معلمان آن روزگار دقیقاً مثل معلمان این روزگار چندان امروزی نبود و نظرات اوت آن عزیزان بیشتر باعث کور شدن ذوق نوجوانان شاعر می‏شد و طبیعتاً همۀ دانش­آموزان این شانس را نداشتند که پای درس معلمان خوش ذوق و با مطالعه بنشینند. ** بله! همان سالها بود که چند نفر از بزرگترین شاعران روزگار از جمله آقایان ساعد باقری، محمد­رضا عبدالملکیان، محمد­رضا محمدی نیکو، خانم دکتر فاطمه راکعی، به همراهی سهیل محمودی عزیز و مرحوم سیّد حسن حسینی و همچنین زنده یاد قیصر امین‏پور تصمیم گرفتند که نگذارند استعدادهای جوان بی‏دلیل به جویهای فراموشی سپرده شود؛ این بود که به همّت این بزرگواران دفتر شعر جوان تأسیس شد تا سرپناهی برای همه شاعران جوان باشد.