مجله نوجوان 164 صفحه 21

صف همه جای مملکت رسم است که برای سوار شدن به اتوبوس صف می‏بندند، غیر از مشهد. هیچ کس نمی‏تواند ما را مجبور کند صف بایستیم. هر کس قوی‏تر بود، صاحب صندلی می‏شود. هر کس پیر بود، ضعیف بود یا شاعر بود و یا نمی‏خواست شلوارش خاکی شود، باید تا آخر خط 66 بر پا باشد. آن روز همۀ خواب مانده‏ها اول خط 66 ایستاده بودند. بعد از چند دقیه اتوبوس آمد و جنگ گلادیاتورها آغاز شد. هجوم مسافران به سمت اتوبوس، لگدمال شدن هویّت شهروندی، شکستن عینک یک پیرمرد، عصای یک جانباز و قلب یک شاعر، پاره شدن بند ساعت یک شاداماد و بند کیف یک دانشجو و چرت یک عملی، و عاقبت همه سوار شدند؛ غافل از این که تعداد مسافران خیلی کمتر از تعداد صندلیها بود و حتی چند صندلی خالی ماند. وقتی روی صندلی نشسته بودیم، زیر چشمی به هم نگاه می‏کردیم و از خجالت داشتیم آب می‏شدیم. بعد از آن همه تقلّا برای سوار شدن و آن قدر لگدمال شدن هویّت شهروندی، شما اگر روزی دیدید از اتوبوس خط 66 آب می‏چکد بدانید آن عرق شرم مسافران است که به خاطر لگدمال شدن هویت شهروندی‏شان جاری است. تقی­آباد خط 25 و خط 66 هر دو از پایانۀ آزادی حرکت می‏کنند، هر دو هم مقصد مشترکی دارند (آخر نخریسی- بلوار شهید رستمی) اما خط 66 از تقی­آباد می‏گذرد و خط 25 از مصلی و شهدا (اطلاعات را حال می‏کنید؟!) خط 25 از بلوار فردوسی و خط 66... (آقا ول کن دیگه این ارائۀ فضل را!) به هر حال پیرمرد می‏خواست برود میدان شهدا و باید سوار خط 25 می‏شد اما اشتباهی سوار خط 66 شده بود. اتوبوس خط 66 از فلکۀ پارک رفت به سمت ملک آباد که داد پیرمرد درآمد: «آقا نگه دار! من می‏خوام برم شهدا... نگه دار.» همهمه‏ای شد. جوانک خوش تیپی که یک کیلو روغن به سرش زده بود وکمی هم روی لباسش ریخته بود، با خونسردی تمام گفت: «آقا مهم نیست. از تقی آباد هم می‏شه رفت شهدا.» ناگهان پیرمرد برگشت به طرف جوانک و با حالت خاصی گفت: «جدی می‏فرمایید؟ می‏دونم... از تهرانم می‏شه رفت میدان شهدا! از کرۀ ماه هم می‏شه رفت! ... اصلاً از همه جا می‏شه رفت شهدا...» حالا اگه با تلسکوپ خط 66 را دیدید که توی کرۀ ماه دارد حرکت می‏کند، بدانید که می‏خواهد برود تقی­آباد!