مجله نوجوان 182 صفحه 14

مهدیه نظری قسمت اول در ستایش صلح با یک پرسش آغاز می‏کنم: آیا آدمی جز شعر نردبانی برای رسیدن به آنچه که عقل در نمی‏یابد، دارد؟ آنچه که امروز نام علم را به دوش می‏کشد از رساندن انسان به آرامش یا حتی آسایش ناتوان است. بیایید با هم مرور کنیم: جدیدترین فرضیه‏های علمی جز تخیلی کودکانهنیست؛ آنچه کیهان­شناسان دربارۀ آغاز پیدایش جهان سر هم کرده‏اند به تلنگری فروریختنی و آنچه زیست شناسان به آن می‏نازند با یافته شدن فسیلی قدیمی، از هم می‏پاشد. علم حقوق در جهان بیش از هر زمان دیگری از برقراری عدالت ناتوان است، حتی ناتوان‏تر از زمانی که کتیبۀ حمورابی افراد را به پاسداشت حقوق همسایه ترغیب می‏کرد! فلسفه و تعقل- به معنای رایج آن- در سکون و سقوط از معنای واقعی خود یعنی «حکمت» دور افتاده است. به تاریخ نگاه کنیم، کدام فلسفه است که راهی به سوی مدینۀ فاضله بگشاید؟ نه! علم و عقل- یعنی چیزی که ما به عنوان علم و عقل می‏شناسیم- راه به جایی نمی‏برد و پیشرفت تکنولوژی تنها صورت عینی تخیّل‏های کودکی بشر است: زمانی انسان دوست داشت که حس پرواز را تجربه کند، زمانی خواست که صدای محبوبش را همه جا همراه داشته باشد، زمانی خواست که حرکت را آسان‏تر کند و... این همه