مجله نوجوان 199 صفحه 9

این پاک، این کرامت سیال آمیزهای ز خشم و مداراست گاهی چو یک حماسۀ بشکوه گاهی چو یک تغزل شیواست؛ مثل علی به لحظه پیکار مثل علی به نیمه شبهاست مردی که روح نوح و خلیل است روحی که روح بخش مسیحاست روحی که ناشناخته مانده روحی که تا همیشه معماست روحی که چون درخت و شقایق نبض بلوغ جنگل و صحراست در دوردست شب، شب کوفه این نالههای کیست که برپاست؟ انگار آن عبادت معصوم در غربت نخیله به نجواست این شب، شب ملائکه و روح یا رازگونه لیلۀ اسراست؟ آن نور در حصار نگنجید پرواز کرد هر طرفی خواست فریاد آن عدالت مظلوم در کوچهسار خاطره برجاست خود روح سبز باغ گواه است: آن سرو استقامت تنهاست او بر ستیغ قاف شجاعت همواره در تجرد عنقاست در جستجوی آن ابدیت موسای شوق، راهی سیناست وقتی که شب به وسعت یلداست خورشید گرم یاد تو با ماست ای چشمهسار! مزرعهها را یاد هماره سبز تو سقاست برخیزـ ای نماز مجسم! برمأذنه، بلال در آواست در سردسیر فاصله، محراب آغوش گرمجوش تمناست بی تو هنوز کعبۀ حرمت با جامۀ سیه به معزّاست بی تو مدینه ساکت و خاموش بی تو هوای کوفه غمافزاست بی تو هوای ابری چشمم عمری برای گریه مهیاست وقتی تو در میانه نباشی شادی چو عمر صاعقه کوتاست بی تو گسسته، دفتر مانی بی تو شکسته، چنگ نکیساست بی تو پگاه خاطره تاریک با تو نگاه پنجره بیناست بی تو صدای آب، غم­آلود با تو نوای نای، طربزاست ـ ای آن که آفتاب­ترینی! با تو چه وحشتیم ز سرماست روح تو چون قصیده بلند است دیگر چه جای وصف تو ما راست؟