مجله نوجوان 220 صفحه 23

شخصیتها و روشن کردن ارتباطات میان آنها بود، می شد جذابیت داستان را درک کرد. یکی از بارزترین ویژگیهای کارهای سهیلی زاده در شخصیت پردازیهای اوست. کاراکترهای کارهای او آدمهایی هستند که پشتوانة تاریخی و شخصیتی دارند. شاید یکی از دلایل طولانی شدن سریالهای او این باشد که سهیلی زاده اصرار دارد کارکترهایش گذشته داشته باشند. همین مسأله باعث می شود که حجم عمده ای از سریال به این مسأله اختصاص پیدا کند تا بیننده بتواند از گذشتة کاراکترها سر در بیاورد. باید به خاطر داشته باشیم که فرهنگ داستان پردازی ما ایرانیها در اصل بر این اساس پایه گذاری شده است. مرجع و الگوی اصلی تمام داستانهای ایرانی، شاهنامة فردوسی است. فردوسی در شاهنامه، کاراکترها را از ابتدایی ترین زمان روایت می کند. یعنی وقتی بحث رستم پیش می آید، ما می دانیم که او پسر کیست و چگونه زاده شده است و چطور به نقطه ای رسیده است که دارد داستان روایت می شود ولی یک شیوة جدید در میان داستان گویان باب شده است که اهمیتی نمی دهد یک کاراکتر از کجا آمده است و قرار است چه اتفاقی برایش بیفتد و درنهایت مخاطب از سرنوشت آن اطلاعی نخواهد داشت. این شیوة به ظاهر مدرن، در واقع دست پخت سینمای هالیوود است که در فیلمهای تگزاسی و کاراکترهای فیلمهای وسترن با آنها روبه رو هستیم. کابویها یا همان گاوچرانها از سرزمینهایی نامعلوم و از دل بیابان سر و کلة شان پیدا می شود، مشکلات همه را حل می کنند، با تواناییهای خاص و منحصر به فرد خود همه را متعجب می کنند و پس از حل و فصل داستان باز هم سوار بر اسب خود در دل بیابان گم می شوند. مخاطب این داستانها باید افرادی باشند که صرفاً برای وقت گذرانی و تفنن سراغ این داستانها و این فیلمها بروند و صرفاً به همان مقطع خاص زمانی اکتفا کنند. شاید همین شیوة داستان گویی باشد که باعث شده ابرقهرمانها در دل داستانهای غربی زاده شوند و بی آنکه کسی کنجکاو باشد که مثلاً سوپرمن از کجا توانایی پرواز آورده است یا دیگر قهرمانها چگونه به آن قدرت رسیده اند، از این داستانها لذت ببرند. حال پس از مدتها کارگردانی در میان سریال سازها پیدا شده است که به شیوة روایت ایرانی اهمیت می دهد و کاراکتر و شخصیت پردازی خود را به چند پلان و سکانس و حدسیات بیننده محدود نمی کند. او در طول کار به تدریج گذشتة کاراکترهای اصلی اش را به رخ می کشد تا بیننده بتواند هم به خوبی داستان را پیگیری بکند و هم قضاوت منصفانه ای نسبت به کاراکترها داشته باشد. البته این طور چفت و بست زدن به کاراکترها قدری دست و پای نویسنده را می بندد زیرا دیگر همه چیز باید براساس منطق و اسلوب طراحی شده پیش برود. در این طور روایتها دیگر جایی برای اتفاقات تصادفی و ناگهانی بی منطق که گاه گره گشای بسیاری از داستانها و روایتها است، جایگاهی ندارد زیرا بیننده مانند یک دانای کل همه چیز را تحت نظر دارد و درواقع انتظار اتفاقات منطقی ای را می کشد که باید پیش بیاید. سهیلی زاده با وسواس فراوان بازیگرانش را انتخاب کرده است و تا اینجای کار نیز کاراکترهایی که حسین یاری، شهرام عبدلی، اکبر زنجانپور، شهرة سلطانی و دیگر بازیگران خلق کرده اند، نشان می دهد که انتخاب او دقیق و حساب شده است. حال باید ببینیم این روایت جدید از سهیلی زاده به کجا می انجامد و قضاوت و موضع گیری مخاطبان در برابر آن چگونه خواهد بود. دوست نوجوانان سال پنجم / شماره 8 پیاپی 220 / 16 خرداد 1388