مجله نوجوان 22 صفحه 32

نوشته: د غریبیان ترجمه: ساناز کامور طوطی شهری در زمانهای قدیم، در یک شهر کوچک، رستورانی بود که اهالی آن شهر برای صرف غذای روزانه خود به آنجا می­رفتند. اکثر روزها هنگام ظهر، رستوران شلوغ می­شد و مشتریها برای آنکه غذای خود را بگیرند، با مشت زدن روی میز تقاضای غذا می­کردند. صاحب رستوران برای آنکه مشتریها را به سکوت و آرامش دعوت کند، می­گفت: «به نوبت آقایان، به نوبت». طوطی باهوش او که در همان رستوران زندگی می­کرد، این جمله را یاد گرفت و وقتی مشتریها سروصدا می­کردند با زیرکی می­گفت: «به نوبت آقایان، به نوبت». یکی از روزها که صاحب رستوران قفس طوطی را برای تمیز کردن بیرون برده بود، فراموش کرد که در آن را ببندد و طوطی از فرصت استفاده کرده، از قفس بیرون پرید و به سمت جنگلی که در نزدیکی آنجا بود پرواز کرد. بعد از گذشت چند روز که از طوطی قشنگ و سخنگوی صاحب رستوران خبری نشد، او تصمیم گرفت که به دنبال پرنده زیبایش بگردد. وارد جنگل شد و شروع به جستجو کرد. به اواسط جنگل رسیده بود که دید پرندگان به دور طوطی زیبا و رنگی او جمع شده­اند، با نوک بر سرش می­زنند و سروصدا می­کنند و طوطی بیچاره هم که هنوز با محیط جنگل آشنا نشده است، به جای آنکه از خودش دفاع کند می­گوید: «آقایان به نوبت، به نوبت.» زهرا صفایی­زاده رمز موفقیت معلم می­گوید: قضیه «علم بهتر است یا ثروت» جد اندر جد در ادبیات آموزشی ما بوده است و خواهد بود. ما باید تکلیفمان را با قلل رفیع زندگی مشخص کنیم. از همین جا و از همین حالا. شما باید بدانید که چه چیزی برای شما مفید است. این را همه افراد موفق جامعه تجربه کرده­اند. پسر نگاه می­کند به پدرش. می­پرسد: ثروت؟ پدر پرزهای روی کتش را می­تکاند. یقه سفید لباسش را صاف می­کند. موهایش را تازه رنگ زده، می­پرسد منظورت همون پوله؟ و چند اسکناس به پسر می­دهد. بعد کیفش را برمی­دارد. پسر به مادرش می­گوید: علم؟ مادر متن سخنرانی کنفرانسش را تا می­زند. به ناخنهای سفیدش نگاه می­کند. با صدای بلند می­گوید: دو ساعت بیشتر وقت نداریم تا شروع جلسه... پسر زیر «به نام خدا» می­نویسد؛ پدر ومادر از هردو بهتر هستند...