فصل اول

‏‏فصل اوّل‏‏ ‏

‏‏ ‏

‏‏     ‏‏بدان که عبد سالک چون از مقام سجود، که سرّ او «فنا» است، به خود‏‎ ‎‏آمد و حالت صحو و هشیاری برای او دست داد و از حال غیبت از خلق به حال‏‎ ‎‏حضور رجوع کرد، سلام دهد به موجودات ـ سلام کسی که از سفر و غیبت‏‎ ‎‏مراجعت نموده. پس در اولِ رجوع از سفر، سلام به نبیّ اکرم دهد؛ زیرا که‏‎ ‎‏پس از رجوع از وحدت به کثرت، اولْ حقیقتْ تجلّی حقیقت ولایت است ـ‏‎ ‎‏نَحْنُ الاَوَّلوُنَ السّابِقوُن.‏‎[1]‎‏ و پس از آن، به اعیان دیگر موجودات به طریق‏‎ ‎

‏
‏‎

‎‏تفصیل و جمع توجّه کند.‏

‏‏     و کسی که در نماز غایب از خلق نبوده و مسافر الی اللّه نشده، برای او‏‎ ‎‏سلام حقیقت ندارد و جز لقلقۀ لسان نیست. پس، ادب قلبیِ سلامْ به ادب‏‎ ‎‏جمیع صلوة است؛ و اگر در این نماز، که حقیقت معراج است، عروجی‏‎ ‎‏حاصل نشده و از بیت نفس خارج نشده، سلام برای او نیست. و نیز در این‏‎ ‎‏سفر اگر سلامت از تصرّفات شیطان و نفس امّاره بود، و در تمام این معراج‏‎ ‎‏حقیقی قلب را علتی نبود، سلام او حقیقت دارد و الاّ لاسلامَ لَه. آری، سلام‏‎ ‎‏بر نبیّ(ص) بنابراین، سلام با حقیقت است، زیرا که او در این سفر معراجی و‏‎ ‎‏در این سیر الی اللّه صعوداً و نزولاً متّصف به سلامت است و در تمام سیر از‏‎ ‎‏تصرّفات غیر حق عاری و بری است؛ چنانچه اشاره به آن در سورۀ مبارکۀ ‏‏اِنّا‏‎ ‎‏اَنْزَلْنا‏‏ نمودیم.‏

‏‎ ‎

‏‎

‎