شب بعد از حادثۀ فیضیه سال 1342 که آثار شکستگی در صورت نورانی امام پیدا بود، فرمودند این سیلی (اشاره به حادثۀ فیضیه) برای طلاب لازم بود هر چند نتیجه مثبت آن در آینده روشن خواهد شد. غالباً اگر تصمیمی با ناهماهنگی و یا شکست موقت مواجه می شد، استاد فقط سکوت را اختیار می فرمودند و با این سکوت می فهماندند که هنوز وقت
و موعد ثمر و نتیجه نرسیده است.