از خصوصیات بارز حضرت امام در تدریس، این بود که هنگام طرح هر مسأله، خودشان مطلب و شقوق متصوره در آن را پی ریزی می فرمودند و نحوه ورود و خروجشان طوری بود که محصل را به سمت اجتهاد دقیق سوق می دادند. هر دلیلی را با کمال دقت تبیین و به نقد و تحلیل و نقض و ابرام می پرداختند. به قول بعضی فضلا طوری اطراف و جوانب هر مسأله و ادّله را بررسی می کردند که اگر در بارۀ مسأله مورد
بحث تا آن هنگام حتی مقاله ای هم نوشته نشده باشد، چیزی فروگذار نشود. می دانیم که این مطلب برای اهل خبره بسیار ارزنده و در خور اهمیت است.
نظراتی را که انتخاب می کردند، به قدری قاطع و جدی بود که گاهی می فرمودند: اگر مرحوم (نام عالم مورد نظر) بود، باید قبول کند.
شاگردان را به دقت و امعان نظر و تفکر و تعمق در مسائل و پرهیز از اقتباس از دیگران توصیه اکید می فرمودند. گاهی می فرمودند: اگر چهل سال هم بگویی: قال شیخ کذا ... چیزی نمی شوی؛ تو خودت چه می گویی؟
و از این رو در نظر فضلا، حوزۀ درس ایشان ـ در قم ـ بهترین و عمیقترین حوزۀ درسی و شاگردان شرکت کننده در درس ایشان، محصلین واقعی حوزۀ مبارکه بودند.