تواضع و فروتنی، سجیۀ بارز امام آن اسوه علم و فقاهت بود که تا پایان عمر با برکاتش خود را به عنوان یک «طلبه» معرفی می فرمود.
آقا یکوقت ضمن بازگو کردن داستان آن طلبه ای که روز اول منطق شروع کرد و روز دوم به استادش می گفت پس ما فلاسفه چه می گوییم؟ توصیه اکید نسبت به پرهیز از غرور و تکبر داشتند چه این رذیله اخلاقی بزرگترین سد کمال است و بنا به گفته شهید مطهری:
فرق میان متکبر و جاهل آن است که اولی به واسطه غرور در خود احساس خلأ و کمبودی نمی کند و از این رو همیشه به حال رکود و جمود باقی است و بسا همین حالت فاجعه آمیز است که او را به سقوط می کشاند. در حالی که جاهل با درک نقصان در مقام رفع نقیصه برآمده و خلأ
موجود را با فراگیری علم پر می نماید و از این رو می توان گفت که جاهل به مراتب آینده بهتری از متکبر دارد.