ایشان بسیار دوست داشتند که شاگردانش در درس اشکال کنند و بُز اخفش نشوند و مطالب را سرسری قبول نکنند. هر شاگردی که حواسش در درس جمع بود، مورد توجه خاص امام قرار داشت و امام با او با خوشرویی رفتار می کردند و بعضاً شوخی ملیحی با شاگردان داشتند.