در مواقع مکرر در دستور حمله ها، خصوصاً حمله های نیروی زمینی
در جبهه های جنوب یا غرب شاهد بودم که به طور محرمانه از حضرت امام کسب تکلیف می شد. برخورد امام جوری بود که گویا از عالمی دیگر آگاه است که مصلحت نیست عیان شود و بعداً ثابت می شد که منع امام عین واقع بوده یعنی مثلاً مصلحت در حمله نبوده است و بالعکس مواقعی پیش آمد که کسب اجازه برای حمله در ساعت و دقیقه معین می شد و امام می فرمودند، بمانید تا خبر دهم و در همان شب ساعت 5 / 3 بعد از نیمه شب دستور محرمانه می آمد و حمله موفقیت آمیز انجام می شد.