مجله نوجوان 12 صفحه 12

طنز - «وی پاردن کف» نقل کردهاند، زمانی که «شیمپال دومیه» فرزند «شیمپال اولیه» پای افزار یا کفش امروزی را از پشم ببعی اولیه و استخوان هزارپای بالدار اختراع کرد و از آن پس با آن پاپوش به بازی و شکار پرداخت، همه اهالی جهان که 20 نفر بودند، خوشحال شدند و گفتند: «هی به به اومیا» و درست 100 سال بعد وقتی که «شیمپال چهارمیه» بعد از شکار، در حالیکه یک گاومیش بر دوش داشت با پایافزار پاره به خانه آمد، پدربزرگش با ناراحتی به کفشهایش نگاه کرد و گفت: «وای! وی پاردن کف» یعنی، وای، ویروی پاره کردن کفش! البته به این نقلقولها زیاد نمی­شود اطمینان کرد. به هرحال منظور این است که این ویروس از یه جایی بالاخره شروع شده! ویروس پاره کردن کفش نزد شما نوجوانان بهخصوص پسرهای اهل بازی و شیطنت بسیار آشناست. بنده از آنجا که رنج و محنتی را که بر پدران و مادران بچههای مبتلا به این بیماری میگذرد میدانم و درک میکنم، تصمیم گرفتم تا تکانی را برای جلوگیری و درمان این بیماری عرضه بدارم! علائم بیماری: فرد مبتلا به بیماری «وی پاردن کف» اصولاً شصت پاهایی به اندازه شصت پای فیل دارد و برای همین یک روز در میان، این عضو نخراشیده و نتراشیده از جلو یا کف کفش وی بیرون میزند و خودنمایی میکند. فرد بیمار اصلاً طاقت تحمل و نگهدرای یک کفش نو را ندارد، بنابراین درست زمانی که هنوز خستگی پدر یا مادر بیچاره از گشت و گذار میان کفشفروشیها و دیدن قیمتهای سرسامآور در نیامده، فرد بیمار کفشهای یکوری و لت و پار شده را زیر بغل میزند و با چهرهای مظلوم به خانه آمده، میگوید: «من کاری نکردم، خودش پاره شد!» یا اگر خیلی مدارا کند و دلش به حال جیب پدر بسوزد، یکی، دو روزی کفش را نگه میدارد، آن وقت طی یک بازی جانانه و حیثیتی، شصت مبارک را از دهان کفش بیچاره به بیرون هدایت میکند. درمان اصولی این بیماری بسیار پرخرج است. بنابراین بنده چند راه درمان سنتی و علمی جدید را که زیاد هم پرخرج نیست، پیشنهاد میکنم، تا لااقل شاید کفشهای نوی شب عید این دسته از بیماران، تا سیردهبهدر دوام بیاورد.