مجله نوجوان 96 صفحه 4

گزارش طلیعه اکبری گام های آنالوگ به سوی زندگی دیجیتالی خسته از راه می رسد . کیف کولی اش را به گوشه اتاق پرت می کند و با شصت پا دکمه روشن خاموش کیس (Case) را فشار می دهد . تا لباسهایش را عوض کند . ویندوز (windows) بالا آمده و تا دست و رویش را بشوید ، آی جی آی دو (IGI2) ، لود (Load) شده است . این روزها کمتر خانه ای را می بینی که یک دستگاه کامپیوتر در گوشه ای از آن لم نداده باشد . کودکان دیروز که نهایت شادی شان در کوچه و خیابان های شهر به دنبال یک توپ پلاستیکی قرمز رنگ متجلی می شد ، امروز کنج خانه و صفحه جادویی مانیتور کامپیوتر را بر هر سرگرمی دیگری ترجیح می دهند . تنهایی ای که از نگاه بزرگترها نسل امروز جوانان و نوجوانان را با خود الفت داده است ، از نگاه خود آنها نه تنها عزلت و گوشه نشینی نیست بلکه لحظات دنج و آرامی است که به راحتی و با چند کلیک (click) ساده آن ها را به رؤیا های دست نیافته پیوند می دهد و دنیایی مجازی را فارغ از دغدغه های دنیایی که در آن زندگی می کنند در ذهن پر تخیلشان مجسم می سازد . نسل امروز نسلی است که می رود تا با جنبه های زندگی دیجیتالی بیشتر آشنا شود . نوجوانان فردا ، پسر بچه های امروزند که با خرید یا کپی چند نرم افزار ساده ، در دنیای اتومبیل و سرعت سیر و سیاحت می کنند . یا دختر بچه هایی که در خلوت خود به دنیای عروسک های باربی و سندی و زندگی شاه پریان قصه ها قدم می گذارند . امیر ، جوانی 29 ساله و مترجم است . به محض این که به خانه می رسد کامپیوتر شخصی اش را روشن می کند او می گوید : « دنیای کامپیوتر سن و سال نمی شناسد هنوز هم که هنوز است نمی توانم از بازی های کامپیوتری دست بکشم . می دانی ؟ آدم حس می کند که هرگز تنها نیست و همیشه چند نفر آماده اند تا با تو حرف بزنند ، بازی کنند و لحظه های خالی ات را پر کنند . حتی اگر مریض هم باشی ، آدم های زیادی بدون آنکه از مریضی ات بترسند ، با تو بازی می کنند . جالب اینجاست که اصلاً نیازی نیست طرف مقابلت را ببینی یا بشناسی . بازی می کنی و می بازی بدون اینکه احساس شرمندگی کنی . » او به بازی ها و مسابقه هایی اشاره می کند که در سطح جهانی و از طرف شرکت های بزرگ خودروسازی طراحی و ارائه می شوند . یکی از این شرکت ها با شبیه سازی هشت مسیر اتومبیل رانی ، به برنده هر ماه یک دستگاه لب تاپ و به برنده مجموع دوره ها یک دستگاه فولکس واگن اهدا می کند . اما قسمت غم انگیز ماجرا اینجاست که در ایران به دلیل پایین بودن سرعت خطوط اینترنتی امکان شرکت کردن در این بازی ها بسیار کم است . از آن جا که در ایران 90 درصد اتصالات ما از طریق سیستم دایل آب (Diall up) و خطوط تلفن برقرار می شود ، دستیابی به سرعتی بالا برای شرکت در مسابقات اتومبیل رانی اینترنتی دشوار می شود چرا که خطوط مخابراتی در ایران هنوز به کابل های نوری تبدیل نشده است و هنوز اکثر مردم با همان کابل های سیمی و مسی به اینترنت متصل می شوند . سیستم های مخابراتی موجود نیز به لحاظ فنی توان استفاده از تمام ظرفیت کابل های نوری فعلی را ندارند . از طرفی توانایی مالی مردم برای استفاده از سرویس پر سرعت اینترنتی ای دی اس ال (ADSL) پایین است و از طرف دیگر تمام کسانی هم که از سیستم