مجله نوجوان 99 صفحه 23

شعر هایی برای افغانستان از محمد کاظم کاظمی سیب سیب سرخی به روی سینی سبز ، این چنین کرده اند میزانت این چنین کرده اند میزانت ، پیش روی هزار مهمانت روزگاری به شاخسار بلند ، آزمونگاه سنگها بودی سنگهایی که زخمها به تو زد ، زخمهایی که کرد ارزانت یاد روزی که عابران فقیر ، حسرت خوردن تو را خوردند و به صد اضطراب و دلدله چید، یک نفر از تبنگ دکانت اینک ، ای سیب! شکل خورده شدن ، بسته ی انتخاب مهمانهاست تا چه سان می کنند تقسیمت ، تا چه می آورند بر جانت آن یکی پوست کنده می خواهد ، آن یکی چارقاش می طلبد آن یکی تیز می کند چنگال ، آن یکی می کند به دندانت * می خوری سنگ ، می شوی کنده ، می خوری کارد ، می شوی رنده سیب بودن مسیر خوبی نیست ، می کنداز خودت پشیمانت سیب سرخی به روی سینی سبز ، سرنوشتی سیاه در فرجام . . . چندی ای سیب ! سنگ شو که کسی نتواند دهد به مهمانت شطرنج این پیاده می شود ، آن وزیر می شود صفحه چیده می شود دار و گیر می شود این یکی فدای شاه آن یکی فدای رخ در پیادگان چه زود ، مرگ و میر می شود فیل کج روی کند ، این سرشت فیلهاست کج روی در این مقام ، دلپذیر می شود اسپ خیز می زند ، جست و خیز کار اوست جست و خیز اگر نکرد ، دستگیر می شود آن پیاده ی ضعیف ، راست راست می رود کج اگر که می خورد ، ناگزیر می شود هر که ناگزیر شد ، نان کج بر او حلال این پیاده قانع است زود سیر می شود آن وزیر می کشد ، آن وزیر می خورد خورد و برد او چه زود ، چشمگیر می شود ناگهان کنار شاه ، خانه بند می شود زیر پای فیل ، پهن ، چون خمیر می شود * آن پیاده ی ضعیف عاقبت رسیده است هرچه خواست می شود ، گرچه دیر می شود این پیاده ، آن وزیر . . . انتهای بازی است این وزیر می شود ، آن به زیر می شود