مجله نوجوان 118 صفحه 30

درسهایی از ژاپنیها * یکی از مدیران آمریکایی که مدتی برای شرکت در یک دورۀ آموزشی به ژاپن رفته بود، تعریف کرده است که روزی از خیابانی که چند ماشین در دو طرف آن پارک شده بود می‏گذشتم. رفتار جوانکی نظرم را جلب کرد. او با جدیت و حرارتی خاص مشغول تمیز کردن یک ماشین بود، بی اختیار ایستادم. مشاهدۀ فردی که این چنین در حفظ و تمیزی ماشین خود می‏کوشد مرا مجذوب کرده بود. مرد جوان پس از تمیز کردن ماشین و تنظیم آیینه‏های بغل، راهش را گرفت و رفت چند متر آن طرفتر در ایستگاه اتوبوس منتظر ایستاد. رفتار وی گیجم کرد. به او نزدیک شدم و پرسیدم مگر آن ماشینی را که تمیز کردید متعلق به شما نبود؟ نگاهی به من انداخت و با لبخندی گفت: من کارگر کارخانه‏ای هستم که آن ماشین از تولیدات آن است. دلم نمی‏خواهد اتومبیلی که ما ساخته‏ایم کثیف و نامرتب جلوه کند. * یک کارگر ژاپنی در پاسخ " چه انگیزه‏ای باعث شده است که وی سالانه حدود هفتاد پیشنهاد فنی به کارخانه بدهد؟ " جواب داد: این کار به من این احساس را می‏دهد که شخص مفیدی هستم، نه موجودی که جز انجام یک سلسله کارهای عادی روزمره فایدۀ دیگری ندارد. * با آنکه در شرکت‏های تولیدی ژاپن، قسمتی وجود دارد به نام کنسا (کنترل کیفی)، که این قسمت نبض هر کارخانه است، هر فردی سعی می‏کند کنترل کنندۀ کار فرد قبلی باشد لذا همه سعی می‏کنند قطعۀ خوب و بی نقص ارائه دهند. کارگری که قطعه‏ای را تولید می‏کند به چشم یک خریدار به آن نگاه می‏کند. اگر کاری خراب شود کسی از صاحب کارش نمی‏ترسد بلکه چون می‏داند نفر بعدی که برای مرحلۀ بعدی کار را تحویل می‏گیرد مجدّداً کنترل می‏کند و اگر کار ایراد داشته باشد آن را عودت می‏دهد، سعی می‏کند کار را به بهترین شکل انجام دهد. در واقع در خط تولید، هر بخش نسبت به بخش دیگر مثل مشتری است.