مجله نوجوان 156 صفحه 6

مریم شکرانی آهای عصبانی، خودت را بکش! اِ...! عصبانی هستید؟؟! می­توانید نعره بکشید، جیغهای بنفش سر بدهید. زشت­ترین فحشهای دنیا را بدهید، کتک کاری کنید، ظرف بشکنید و لباسهایتان را پاره و پوره کنید. الکی تهمتهای زشت به دیگران بزنید و تا می­توانید توهین کیند. سرتان را توی دیوار بکوبید اصلاً خودزنی کنید آنقدر که مردم بیایند و دست و پاهایتان را سفت بگیرند یا شما را به پلیس و تیمارستان معرفی کنند یا به آتش نشانی خبر بدهند که بیایند و قبل از جزغاله شدنتان آتش­تان را خاموش کنند، می­توانید از شدّت عصبانیّت هر دیوانه بازی که دلتان خواست در بیاورید حتّی آدم بکشید چون پیامبر صل الله علیه و آله فرموده­اند: عصبانیّت شاخه­ای از جنون و دیوانگی است. امّا دست نگهدارید! یک لحظه صبر کنید .... به ما هیچ ربطی نداردها! هر جوری دوست دارید رفتار کنید ولی حالا که اینقدر عصبانی هستید و از کوره در رفته­اید یادتان باشد: - حرفها و حرکات زشتی را که تو عصبانیت مرتکب می­شوید هرگز نمی­توانید پس بگیرید. - فحشهایی که می­دهید راحت می­تواند تصویر شما را به یک آدم بی­ادب و بی­تربیت تغییر بدهد و این با عذرخواهی و توجیه هرگز در ذهن دیگران قابل تغییر نیست. - لباسهایتان را پاره کنید کلّه تان را به دیوار بکوبید. به صورت خودتان چنگ بیندازید و... راحت باشید! ولی امکان دارد چشمهای یک عدّه آدم فرصت طلب شما را تماشا کند و بعد که آرام شدید گاه و بیگاه و در ملأعام با بازسازی این رفتارهای ابلهانه، شما را مسخرۀ این و آن کنند و از عصبانیت شما فرصتی برای خنده و تفریح خودشان ایجادکنند!