مجله نوجوان 210 صفحه 13

سریال بلند می‏شود و حس می‏کند که برای دوازده شب متوالی وقت نازنین خود را به هدر داده است. سوم اینکه اصلاً چه لزومی داشته است که راما قویدل داستان فیلم برتون را به این شکل بازآفرینی کند؟ چه نکتۀ جذاب و آموزنده‏ای در داستان فیلم سویینی تاد وجود داشته است که ایرانیزه کردن آن بتواند دل بینندۀ ایرانی را به دست بیاورد؟ معمولاً در فیلمهای سینمای ایران و هند که سینماهایی خانوادگی و لطیف به حساب می‏آیند، یک حکم از پیش تعیین شده در قضاوت بینندگان نسبت به کاراکترهای خاص وجود دارد؛ بینندۀ ایرانی و هندی انتظار ندارد فردی که به عنوان پدر در سریال نقش‏آفرینی می‏کند، دست به قتل بزند یا به خانواده‏اش خیانت کند. اینجور مسائل در فرهنگ سینمای غرب و به ویژه سینمای هالیوود جایگاه دارد ولی حتی در سینمای خانوادگی آن بلاد نیز چندان قابل پذیرش نیست. البته قویدل حتماً قصد داشته است که ظلم دستگاه قضایی رژیم ستمشاهی را به تصویر بکشد ولی هزاران پروندۀ واقعی از جنایات آن دوران موجود است که با استناد به آنها سریال قویدل می‏توانست قویتر باشد. راما قویدل کارگردان کار بلدی است ولی او نیز این بار در دام متن نامناسب افتاده است و زحمات خود و گروه خود را ضایع کرده است. بازی بازیگران سریال بسیار خوب است. کاراکتر مجید مظفری با اینکه از لحاظ شخصیت‏پردازی در متن درست از آب در نیامده است، با بازی زیبای مظفری و زحمت او چیز قابل قبولی است. کوروش تهامی با درک مناسب شخصیت مربوط به کاراکترش و درک ویژگیهای گریم خود نقشش را بسیار مناسب و به ‏جا بازی می‏کند. البته انتخاب سیروس گرجستانی به عنوان یک نقش منفی بدجنس کمی جای سؤال دارد زیرا پس از بازیهای او در سریالهای طنز، بینندگان ویژگیها و ریزه‏کاریهای بازی او را به خوبی به خاطر سپرده‏اند و به همین دلیل دیدن او حتی با آن گریم سنگین و چهرۀ متفاوت نمی‏تواند او را از کاراکتر از پیش ثبت شده در ذهن بینندۀ تلویزیون دور کند. نقش مهدی پاکدل و عمار تفتی آنقدر از داستان دور است که حتی گاهی اوقات دیدن نام آنها در تیتراژ، بیننده را به تعجب وا می‏دارد. در بسیاری از قسمتهای سریال بیننده به کلی فراموش می‏کند که نقش این دو در سریال چیست. شاید تنها دلیل حضور آنها گوشزد کردن موقعیت سریال و پررنگ کردن جنبه‏های مناسبتی آن باشد ولی به طور کلی بودن یا نبودن آن دو هیچ خللی در سریال ایجاد نمی‏کند. در میان همۀ اتفاقات و بازیهای مختلف در این سریال، باید گوشزد کرد که بازی مجتبی رجبی در نقش صدّیق اتفاق ویژه‏ای به حساب می‏آید. او با درک صحیح از موقعیت این کاراکتر و با پرهیز از اغراق در نقش‏آفرینی و تیپ سازی موفق می‏شود به خوبی از عهدۀ کارش برآید. احتمالاً از این پس او را بیش از پیش در سریالهای جوان پسند و حتی فیلمهای سینمایی خواهیم دید. سریال شب می‏گذرد ویژگیهای مثبت و منفی زیادی دارد که اگر کسی متوجه منبع اقتباس آن نباشد از این سریال لذت خواهد برد.