مجله نوجوان 210 صفحه 15

و ایام دید و بازدید از خانه‏تکانی و زحماتی که پسرها در این دوران کشیده‏اند، افسانه‏سرایی می‏کند. یعنی اگر مادرمان طبع شاعری فردوسی را داشت، حتماً سالی یک شاهنامه در وصف نظافت سالیانه و خانه‏تکانی و زحماتی که پسرشان در گذر از هفت خوان پر محنت استقبال از نوروز باستانی کشیده است، می‏سرودند. معلوم نیست چرا کارهای دخترها تنها درکل طول سال به چشم نمی‏آید، در تمام مدت خانه­تکانی هم به چشم کسی نمی‏آید. اصلاً کاری با آن خدمات‏رسانی به آقا پسرها هنگام دیوارشویی‏شان نداریم؛ حتی با کارهای بیست و چهار ساعته‏ای هم که در طول سال در آشپزخانه انجام می‏دهیم نیز کاری نداریم؛ خانه تکانی و نظافت آشپزخانه که بسیار پیچیده‏تر و پر کارتر از سایر نقاط منزل است نیز نمی‏تواند توجه کسی را جلب کند. برای نظافت آشپزخانه باید محتویات تمام کابینتها را خالی کنیم. دانه به دانۀ ظروف را بشوییم و خشک کنیم. درون کابینت و مشمعهای داخل آنها را بشوییم و تمییز کنیم، آن هم مشمعهایی که چربی روی آنها نشسته است و حال آدم را بد می‏کند. ظرف کلیۀ حبوبات را خالی کنیم و بشوییم و دوباره همه را سر جایش برگردانیم. اجاق گاز را لخت کنیم و بشوییم و بعد دوباره همه چیز را عین دسته گل، سرجایش بچینیم. پرده‏ها را بشوییم و پهن کنیم، مبلها را با شامپو فرش بشوییم، خود فرشها را نیز شامپو بزنیم، حمّام را بشوییم و... حالا که فکرش را می‏کنم، می‏بینم زندگی ما مانند ساراکورو و کوزت، دردناک و پرزحمت است. تازه در این میان باید درس هم بخوانیم و شاگرد اول هم باشیم! هیچکدام از اینها به چشم هیچکس نمی‏آید. وقتی هم که مادرهایمان دور هم جمع می‏شوند، شروع می‏کنند به سرزنش کردن دخترها و تعریف کردن از پسرها و زرنگی و دادرس بودن آنها! اگر از آنها هم تعریف نکنند، از جوانی و زرنگیهای خودشان در آن دوران تعریف می‏کنند و بی‏کفایت بودن نسل جدید دخترها! آنها معتقدند که ما دخترها هیچ کار شخصی و هیچ زمانی برای خودمان نباید داشته باشیم. هر چه­قدر هم که در خانه جان بکنیم و کار کنیم، به چشم کسی نمی‏آید و همیشه محکوم هستیم که به دنبال قر و فر خودمان هستیم و در آینده حتماً به خاطر تنبلی‏مان بدبخت و سرشکسته خواهیم شد!